Tekst: Pab | Foto: Edwin Verheul

Ik stond bij de bushalte te wachten toen ik opeens iemand zag lopen die op een speler van ons cluppie leek. Of leek het maar zo, doordat mijn gedachten tijdens het wachten afdwaalden naar de club, de spelers en de kansen voor dit nieuwe seizoen? Ik zal het nooit met zekerheid weten, maar ik meende toch dat hij het was.

Later die ochtend las ik in het AD een mooi interview met een van de spelers van ons cluppie waar ik altijd wat mee heb: Jens Toornstra.
Misschien niet de technisch meest begaafde speler. Ook niet de meest scorende speler. Ook niet de best verdedigende speler. In alle opzichten is hij niet de allerbeste. Dat hoeft ook niet, want Jens heeft andere talenten. Zoals altijd alles geven. Al zijn passes, al zijn voorzetten, al zijn schoten en – voor mij als supporter heel belangrijk – altijd werken en er voor gáán. Zonder zeuren. Spelen naar beste kunnen en op de plek waar de trainer hem opstelt. En als hij een keertje niet opgesteld wordt, zal hij geen grote drama’s maken.

Voor mij is hij onmisbaar in het elftal. In dat opzicht is hij vergelijkbaar met Wimpie Jansen. Die viel meestal ook niet op, maar je miste hem altijd als hij eens niet meedeed.

Jens is en blijft iemand die niet graag op de voorgrond treedt, maar die altijd naar beste kunnen zijn ding doet.
“Kein geloel, Fussball spielen”, zei de legendarische Ernst Happel vroeger en zie, de eerste ‘Nederlandse’ Europacup I kwam binnen. Jens is er ook zo eentje, dus wie weet…

Jens Toornstra blijkt iemand die de werkelijkheid (‘het normale leven’ noemt hij dat) niet uit het oog verliest en dit goed onder woorden brengt. Zo zegt hij in het interview onder meer:
“Ik blijf me verwonderen over al dat moois dat ik meemaak.”
“Wij voetballers vermaken mensen, in de zorg redden ze mensen. Hun baan is veel belangrijker dan die van mij.”
“Er zijn miljoenen Nederlanders die geen leuk werk hebben. Zij mogen klagen, niet ik.”
“Aan het normale leven geef ik graag iets terug. Bijvoorbeeld als ambassadeur van de Dirk Kuyt Foundation.”

Jens Toornstra kan voor mij in het rijtje Wimpie en Dirkie. En er zijn nog meer van zulke Feyenoord-spelers. Door de jaren heen en tot op de dag van vandaag. Ik hoop dat het zo zal blijven. Spelers die geen rare hoeden of extreem dure bolides nodig hebben om op te vallen en te laten zien hoe belangrijk ze zijn.

In het interview las ik trouwens ook dat Jens een tatoeage heeft laten zetten. Zijn eerste. Vanwege zijn dochtertje, omdat hij zich voor haar verantwoordelijk voelt en het als een soort beschermengel ziet. Kijk, dat is Jens. Ook dit is een broodnuchtere actie. Zelfs bij de keuze voor een tattoo geeft zijn verantwoordelijkheidsgevoel de doorslag.

Toornstra is een compleet mens en een groot voetballer. Een speler naar mijn rood-witte hart.

Feyenoord en Toornstra passen perfect bij elkaar!

---