Tekst: Marinus | Foto: De Feijenoorder

Voordat ik op vakantie ging, was ik nog opgewekt. Nee, eerder opgelucht. We sloten een niet al te best seizoen af met bekerwinst en Europa leek ook weer binnen handbereik. Goed voor de club, de spelers en voor ons. We zouden daarnaast, omdat Robin besloten had te blijven, ook een goede kans maken op het kampioenschap. Durf eens een keer on-Rotterdams te dromen over betere tijden, nietwaar?

Welverdiende rust

Wisselvallige oefenpotjes en gedonder over een spandoek in de provincie, een rommelig verlopende shirtpresentatie om 6 uur ’s ochtends in De Kuip? Het kan mijn humeur allemaal niet verpesten. Opgewekt ga ik op weg naar enkele weken welverdiende rust. Ik zal de eerste wedstrijd missen, maar ach, tegen zo’n Spaans clubje een balletje trappen, daar mis je niet zoveel aan, houd ik mezelf voor.

Vuurwerk

Voordat ik Nederland achter me laat, ga ik nog even kijken naar een volledig door supporters georganiseerd eerbetoon aan onze club. 110 Jaar alweer en wat een indrukwekkend gezicht: al die mensen, al dat vuurwerk, al die fakkels. Mijn verbazing is dan ook groot dat de officiële cluborganen er met geen woord over reppen. Want ja, “vuurwerk mag niet”. Die reactie past wel een beetje in het rijtje ‘steeds meer besloten trainingen’, ‘een open dag midden in de week’ en ‘de eerste openbare training van het seizoen op een maandag’. Maar ach, het zijn hobbeltjes op weg naar de ongekende successen die ons dit seizoen vrijwel zeker ten deel zullen gaan vallen, denk ik nog. Het komt wel goed.

Euforie

De dag na mijn terugkeer in Nederland zit ik alweer vol goede moed in de bus om samen met zo’n 4.000 anderen in Eindhoven die fruitschaal op te halen. Dat lukt zowaar. Van Eindhoven de victorie! Wel weer met gedonder over vuurwerk op het veld, helaas. De eerste prijs is binnen en Bijlow is onze nieuwe held! Lichte euforie maakt zich van mij meester.

Ellende

Lang zal het niet duren, dat gevoel dat het wel eens een goed seizoen kan gaan worden. Een paar dagen later al wordt de weg naar Europa bruut afgesneden. Alle ellende lijkt opeens aan de oppervlakte te komen. Het vlakke, inspiratieloze spel, de verstoorde verhouding tussen supporters en club, dat Feyenoord City plan, in alle hevigheid word ik weer met de neus op de feiten gedrukt. Wat nou voorzichtige hoop op betere prestaties?! Wat nou club van het volk?!

Relatiecrisis

Het verlies bij de Graafschap, de 1-1 thuis tegen Trencin waar ik de eerste tien minuten nog echt geloof in een wonder, totdat ik erachter kom dat ook Robin niet over water kan lopen, het gedoe rondom de fantastische knuffelactie van de supportersclub van ons kleine broertje uit Oost, ik verlang meteen weer naar een lange vakantie.
Omdat ik wel eens ergens heb gehoord dat je, als je relatie in een crisis verkeert, bij wijze van relatietherapie samen op vakantie moet gaan, ga ik deze keer graag met Jan en Gio. Een paar weken met zijn drieën in een tentje op een camping vol met Duitsers in de stromende regen ergens in Frankrijk. Samen in een goedkoop appartement aan de Costa waar de hitte je ‘s nachts uit je slaap houdt, omdat de airco kapot is. In de genadeloos brandende zon bij 36 graden op een Italiaans eiland dat vrijwel niemand kent, samen een berg beklimmen. Ik heb het over voor de club. Als na afloop van onze vakantie de relatie maar verbeterd is, de mannen weer gewoon winnen en Feyenoord City niet doorgaat.

---