Vanwege de aankomende kampioensspecial van De Feijenoorder publiceert de verenging eenmalig het overzicht van de resultaten en het programma’s op Varkenoord (Amateurs en Jeugdopleiding) via de website.

Tekst: Hans Fortuin

SC FEYENOORD 1

De amateurs van Feyenoord spelen in de 1^e Klasse van de Zaterdagamateurs; zij worden getraind door Cesco Agterberg, John dos Santos (ass.trainer) en Edwin van Zwieteren (keeperstrainer).

Mede door twee ruime slotoverwinningen veroverde de SC de 3e periodetitel en dus deelname aan de nacompetitie voor promotie. Helaas was deze al na twee keer verlies voor ons beëindigd: twee keer kwam de SC op voorsprong en evenzovele keren ging die vlak voor het laatste eindsignaal verloren: tegen Zuidvogels door een eigen doelpunt en in Noord-Friesland, na een 0-2 voorsprong in de 80e minuut, in de 96e minuut. Omdat de laatste tegenstander Oude Maas ook beide duels had verloren, is de 3e wedstrijd komen te vervallen. Volgend jaar maar gewoon kampioen worden, want een nacompetitie heeft de SC nog nooit gewonnen….

Uitslagen:

Zaterdag 6 mei:
SC Feyenoord – XerxesDZB                      4-1

Zaterdag 13 mei:
Voorschoten’97 – SC Feyenoord               1-5

Dinsdag 16 mei:
SC Feyenoord – Zuidvogels *)                  1-2

Zaterdag 20 mei:
Buitenpost – SC Feyenoord *)                  3-2

Dinsdag 23 mei:
SC Feyenoord – Oude Maas *)                 vervallen

*) nacompetitie promotie Hoofdklasse

SC FEYENOORD 2 – Zaterdag en Zondag

Het 2e elftallen van de zaterdag- èn zondagamateurs hebben een periodetitel gewonnen en de nacompetitie voor promotie gehaald. Vorig seizoen promoveerde het zaterdag-2e van de 3e naar de 2e reserve-Klasse en staat nu op de drempel voor een volgende promotie. Deze nacompetities worden gespeeld in twee ronden van twee wedstrijden. Het winnende team van de 1e ronde gaat door naar de finaledubbel.

Uitslagen:

Zaterdag 13 mei:
DCV 2 – SC Feyenoord 2                          2-1

Zaterdag 20 mei:
SC Feyenoord 2 – DCV 2                          3-1

Zondag 21 mei:
SC Feyenoord 2 (zo) – sv Charlois 2         3-5

Programma:

Donderdag 25 mei:
sv Charlois 2 – SC Feyenoord  2 (zo)

Zaterdag 27 mei:
SC Feyenoord 2- Spijkenisse 2

Zaterdag 3 juni:
Spijkenisse 2 – SCD Feyenoord 2

FEYENOORD 2

Het Beloftenteam staat onder leiding van Jan Wouters en Roy Makaay.Feyenoord komt uit in poule A van de 4e Divisie, de enige afdeling van het Nederlandse voetbal waarin geen promotie of degradatie bestaat.

Met nog één wedsrtijd te spelen is Feyenoord 2e geworden; helaas is de achterstand op Heerenveen niet meer goed te maken: de Friezen zijn uitgespeeld en hebben vier punten voorsprong. De uitgestelde wedstrijd tegen Heracles wordt niet meer gespeeld.

Volgend seizoen wordt deze competitie van Beloftenteams voor het laatst gespeeld; de ranglijst zal dan bepalen in welk deel van de voetbalpiramide de teams instromen.

ONDER 19

Er spelen drie teams in de landelijke jeugdcompetitie: Feyenoord-19 speelt in de Eredivisie, Feyenoord-19-2 (ook wel Onder 18 genoemd) speelt in de 1^e Divisie en SC Feyenoord-19 in de 3^e Divisie. Deze teams worden getraind door resp. Damien Hertog, Jan Gösgens en Ben Mierop.

Veel overwinningen dit keer bij onze drie A-teams, alleen kampioen Ajax was te sterk.

Uitslagen:

Zaterdag 6 mei:
Feyenoord-19 – FC Utrecht-19                  4-0
Feyenoord-18 – FC Twente-19                  1-0
Jodan Boys-19 – SC Feyenoord-19            3-4

Zaterdag 13 mei:
Feyenoord-19 – NEC/FC Oss-19                3-1
Zeeburgia-19 – Feyenoord-18                   2-3

Zaterdag 20 mei:
Ajax-19 – Feyenoord-19                           3-1

Programma:

Zaterdag 27 mei:
Feyenoord-19 – PSV-19

UEFA YOUTH LEAGUE

Het landskampioenschap van ons 1e Elftal betekent dat onze A-jeugd komend seizoen deelneemt aan de UEFA Youth League, oftewel: de Youth Champions League. Deze  competitie wordt gespeeld met 64 teams: de jeugdteams van de 32 clubs die zich voor de groepsfase van de Champions League hebben geplaatst en 32 kampioenen van de jeugdcompetitie in de hoogst geplaatste landen. Vorig seizoen waren dat dus PSV (landskampioen) en Ajax (jeugdkampioen), het komend seizoen uiteraard Feyenoord (landskampioen) en Ajax (jeugdkampioen).

Er zal dus bij Feyenoord alles aan gedaan worden om een fantastisch jeugdteam op het veld te brengen!

ONDER 17: Onder 16 Kampioen

Er spelen drie B-teams in de landelijke competitie: Feyenoord-17 in de Eredivisie, Feyenoord-16 (ook wel Onder 17-2 genaamd) in de 1^e Divisie en SC Feyenoord-17 in de 2^e Divisie. Trainers van deze teams zijn resp. Cor Adriaanse, Edwin de Graaf en Frank Boer.

Onder 17 speelt nog voor de KNVB Beker; eerst FC Groningen thuis en bij winst ook de finale thuis, op zaterdag 3 juni.

Onder 16 is met zes punten voorsprong ongeslagen kampioen geworden! De elftalfoto staat in het kampioensnummer van de Hand in Hand.

De SC-17 knokt nog steeds tegen degradatie; in de nacompetitie werd de 1e horde met overtuiging genomen (zeven treffers tegen de Treffers!) en wachten nu de sterke Boys uit Alphen.

Uitslagen:

Zaterdag 6 mei:
Feyenoord-16 – Ajax-16                                     4-4
SC Feyenoord-17 – Spijkenisse-17                      0-3

Zaterdag 13 mei:
Feyenoord-16 – PEC Zwolle-16                           4-0
De Treffers-17 – SC Feyenoord-17 **)               1-1

Woensdag 17 mei:
ADO Den Haag-16 – Feyenoord-16                     3-4

Zaterdag 20 mei:
SC Feyenoord-17 – De Treffers-17 **)               7-0

Programma:

Zaterdag 27 mei:
Alphense Boys-17.2 – SC Feyenoord-17 **)

Dinsdag 30 mei:
Feyenoord-17 – FC Groningen-17 *)

Zaterdag 3 juni:
SC Feyenoord-17 – Alphense Boys-17.2 **)
Feyenoord / FC Groningen-17 – AZ-16 ***)

*) 1/2 finale KNVB Beker
**) nacompetitie p/d
***) Finale KNVB Beker

ONDER-15

Er spelen drie teams in de landelijke competitie: Feyenoord-15 in de Eredivisie, Feyenoord-14 (of: Onder 15-2) in de speciale BVO-competitie en SC Feyenoord-15 in de 1^e Divisie. Trainers van deze teams zijn resp. Jeffrey Oost, Daniël van der Meulen en Amilcar Dos Santos.

Alle C-teams hebben de competitie afgesloten; de SC speelt nog even verder, want het  bereikte de finale van de Rijnmond Cup, die op 2e Pinksterdag bij Smitshoek wordt gespeeld.

Uitslagen:

Zaterdag 6 mei:
Volendam-14 – Feyenoord-14                  1-3

Woensdag 10 mei:
Vitesse-15 – Feyenoord-15                      2-1

Zaterdag 13 mei:
Feyenoord-15 – ADO Den Haag-15           4-2
PEC Zwolle-14 Feyenoord-14                    2-1
Spijkenisse-15 – SC Feyenhoord-15 *)     2-5

Dinsdag 16 mei:
Feyenoord-15 – FC Utrecht-15                  5-2

Zaterdag 20 mei:
Willem II-15 – SC Feyenoord-15               1-0

*) 1/2 finale Rijnmond Cup

Programma:

Zaterdag 27 mei:
PSV-14 – Feyenoord-14
SC Feyenoord-15 – Sportclub Irene-15

Maandag 5 juni:
SC Feyenoord-15 – nnb-15 *)

*) finale Rijnmond Cup

ONDER 13

Er spelen vijf D-teams in de competitie: Feyenoord-13 , Feyenoord-12, Feyenoord-11 (E-top), SC Feyenoord-13 en SC Feyenoord-12. Van deze teams vallen de drie eerstgenoemden onder de Jeugdopleiding; deze teams worden getraind door resp. Gaston Taument, Davey van den Berg en Martijn de Vries. De trainers van de twee SC-teams zijn: Manuel Soares en Moestafa Limouri.

Onder 13 staat 2e en is door naar de 1/2 finale van de Beker, waar het helaas in de strafschoppenserie verloor. Onder 12 en SC-13 blijven stijgen: Onder 12 staat nu gedeeld 1e (met Quick) en SC-13 is op de 4e plaats geëindigd. De beslissingswedstrijd tegen Quick uit Den Haag werd bij VDL in Maassluis met strafschoppen verloren.

Uitslagen:

Dinsdag 2 mei:
Feyenoord-13 – MVV-13                  4-0

Zaterdag 6 mei:
Vitesse-13 – Feyenoord-13              5-1
Feyenoord-12 – SC Feyenoord-13    2-0

Dinsdag 9 mei:
AZ-13 – Feyenoord-13 *)                2-2. str.: 7-6

Zaterdag 13 mei:
Feyenoord-12 – Quick-13 **)         2-2, Quick w.n.s.

*) 1/2 finale KNVB Beker
**) beslissingswedstrijd om kampioenschap

BEKERFINALES PUPILLEN

Uitslagen 1/2 finales

Zaterdag 13 mei:
SC Feyenoord-11 – VELO-11         1-0
Feyenoord-9/1 – Feyenoord-9/2   5-3

Programma:

Finales op zaterdag 27 mei:
TOGB-11 – SC Feyenoord-11 (Noordwijk)
Verburgh-9 – Feyenoord-9/1

WEBSITES

Neem eens een kijkje op de site van de SC Feyenoord:
www.sportclubfeyenoord.com

En natuurlijk ook op:
www.feyenoord.nl
www.defeijenoorder.nl
www.feyenoordacademy.com

TELEFOON:

Informatie over de wedstrijden via de secretariaten van de Jeugdopleiding of de Sportclub, resp. 2916980 en 2916999 (op wedstrijddagen: 2916974 / 75).

Analisten, neutrale voetballiefhebbers, supporters van Feyenoord, allemaal zijn ze het erover eens: Karim El Ahmadi is van onschatbare waarde in het succesvolle team van Feyenoord. Samen met Tonny Vilhena staat hij dit seizoen symbool voor de onverzettelijkheid op het middenveld, voor de strijd en het willen winnen, ten koste van alles. Met nog twee wedstrijden te gaan en vier punten voor op nummer twee, lijkt het kampioenschap de sympathieke Marokkaanse Tukker niet meer te kunnen ontgaan. Een monoloog over hoe het allemaal zover heeft kunnen komen.

Tekst: Fedor Vogel, Foto’s: Edwin Verheul

Over de laatste twee wedstrijden

“Nog één wedstrijd winnen en we zijn er. Dat is een heel apart gevoel, maar we hebben nu nog niks. Natuurlijk zal er een extreme vreugde losbarsten als we straks met die schaal staan, maar we zijn er nog niet. Natuurlijk hebben we wel het vertrouwen dat we het gaan doen. Alle supporters die ik nu tegenkom, denken dat we er al zijn en ik probeer hun enthousiasme dan nog iets te temperen. Ik begrijp het allemaal wel, het is 18 jaar geleden dat we in zo’n situatie zaten. Je ziet hoe blij de supporters zijn, nu al.”

Over het team

“Hoe ik ons team zou willen omschrijven en typeren? Onze kracht is dat we van alles wat hebben. Zeker ook bepaalde spelers die erop hameren dat we steeds moeten focussen op de volgende wedstrijd. Dat we ons niet gek moeten laten maken. We hebben veel geleerd van vorig jaar toen we zeven wedstrijden op rij verloren. We zijn mentaal veel sterker dit seizoen. We hebben een sterke spits die doelpunten maakt en assists geeft, we hebben goede buitenspelers die veel assists geven, we hebben middenvelders die ook scoren, een sterke verdediging, een goede keeper. En de jongens die minder aan spelen toekomen, hebben ook hun niet te onderschatten aandeel. Er is nooit een slechte stemming.”

Over het aanvoerderschap

“Dirk is de absolute aanvoerder, of hij nou speelt of niet. Hij weet het team altijd te motiveren en scherp te houden. Ik ga als tweede aanvoerder daarin mee. Je merkt dat de jongens luisteren, al wordt er altijd goed gereageerd. Dit jaar zit er geen angst in de ploeg, ook niet bijvoorbeeld na de wedstrijd tegen PEC Zwolle. We strijden met die instelling voor het kampioenschap. Soms zijn we iets overmoedig, je voelt je soms zo machtig. Dan gaan we in de korte ruimte heel snel tikkie-takkie doen, met hakballetjes en zo, net het straatvoetbal van vroeger. Dat is nog wel een verbeterpunt, dat we ook soms wat zakelijker gaan spelen. Maar vaak hebben we het gevoel dat we zo sterk zijn, dat alles goedkomt.”

Over goals maken

“Nooit maakte ik meer dan twee doelpunten per seizoen, dit jaar al vijf doelpunten in de competitie en eentje in de beker. Het is niet zo dat ik meer op goal schiet dan anders. Ik denk dat alles gewoon klopt, de eenheid heeft ons sterk gemaakt. Dan scoor ik zelf ook wat meer. PSV en Ajax doen niet onder voor ons, misschien hebben ze op papier zelfs wel een sterkere selectie. Maar wij hebben als team veel ervaring en ook onze jonge spelers hebben veel opgestoken van vorig seizoen. Iedereen is gebleven en met Nicolai Jørgensen erbij maken we het verschil. Vorig jaar werden we 3^e en wonnen we de beker. Nu staan we bovenaan.”

Over de trainer

“Ik weet niet of onze trainer beter is geworden, het is anders geworden. Cocu had het in zijn eerste jaar bij PSV ook moeilijk. Wij zijn met z’n allen wel ervaringen rijker. Van Bronckhorst blijft altijd rustig, hij is altijd dezelfde dingen blijven doen, ook als iets niet loopt. Ik denk zeker dat hij ook veel van Ronald Koeman heeft geleerd. Hij heeft een bepaalde uitstraling en je weet altijd waar je aan toe bent. Natuurlijk was er vorig jaar even de hulp van Dick Advocaat, maar er is hierover nooit iets naar buitengekomen vanuit de spelersgroep. We zijn altijd achter elkaar blijven staan. Onze trainer is gewoon duidelijk en eerlijk gezegd hadden de slechte wedstrijden niet eens met de trainer te maken.”

Over kampioen worden

“Natuurlijk stel ik me wel iets voor van het kampioenschap. Het is iets waar ik zeker over nadenk. Ik heb het nog nooit meegemaakt. Tot vorig jaar had ik nog nooit een hoofdprijs gewonnen. Vorig jaar wonnen we de beker, dat was al schitterend. Nu denk ik iedere week aan het kampioenschap. Ik ben nu alleen maar bezig met de wedstrijd tegen Excelsior. Als we daar winnen zijn we kampioen, de supporters zijn nu al zo blij. Mijn familie is heel trots. Ik woon nog steeds in Enschede en zelfs daar gunnen ze het mij, ons allemaal. Ik zie kampioen worden als beloning voor het harde werken al die jaren. Ik ben heel vaak tweede geworden, dat is best zuur. Vooral nu ik richting het einde van mijn carrière kom, voelt dit goed. Ik wil niet hoeven zeggen, als ik ooit stop met voetballen, ‘ik ben nooit kampioen geworden’. Ik wil enorm graag, na de beker nu ook het kampioenschap met Feyenoord. Nu is mijn loopbaan bijna compleet. De volgende stap is Champions League spelen. Dat heb ik ook nog nooit gedaan. Dat was ook nog wel een doelstelling, dat hoort er in een carrière eigenlijk ook wel bij. Je wilt als voetballer toch altijd het hoogste bereiken.”

Over de supporters

“De supporters van Feyenoord zijn geweldig. Toen we terugkwamen uit Arnhem van de wedstrijd tegen Vitesse stonden ze er allemaal, dat was echt om emotioneel van te worden. Toen we ooit tweede werden met Koeman, stonden ze er ook. Ze hebben 18 jaar moeten wachten, nu al barst alle emotie los. Ik sprak pas een supporter die al 18 jaar een seizoenkaart heeft, maar nog nooit een kampioenschap meemaakte. Je merkt dat iedereen hier bezig is met Feyenoord. De laatste titel van Feyenoord in 1999 heb ik nauwelijks beleefd. Ik was toen 13 en speelde in de jeugd bij FC Twente.”

Over zijn eigen ontwikkeling

“Mijn tweede periode bij Feyenoord, sinds 2014, is zeker anders dan mijn eerste periode van 2008 tot 2012. Ik was toen vooral een speler die het belangrijk vond hoe ikzelf speelde. Ik ben nu veel meer een speler die alleen maar bezig is met willen winnen. In mijn loopbaan zie je dat ik die ontwikkeling wel heb doorgemaakt. In mijn eerste periode bij Feyenoord moest ik hier ook best behoorlijk wennen. Het is hier best een harde wereld in Rotterdam. Naarmate ik hier langer was, ben ik als persoon ook veranderd en is mijn mentaliteit veranderd. Aanvankelijk had ik honger om te laten zien hoe goed ik kon voetballen en wat ik als straatvoetballer allemaal wel kon. Nu ben ik eigenlijk alleen maar bezig met winnen en de teamgedachte. Hier bij Feyenoord heb ik ook leren omgaan met de druk. Bij FC Twente kon ik daar wel mee omgaan, omdat de druk daar heel anders is. Hier wordt zoveel van je gevraagd, dat sterkt je mentaliteit. In mijn eerste periode bij Feyenoord kon ik er ook nog minder goed mee omgaan, na mijn jaar in Dubai ben ik bij Feyenoord als een ander mens teruggekomen. Ik ben als voetballer en als middenvelder veel completer geworden. Je ziet dat ik zelf meer goals ga maken.”

Over hardheid

“Het klopt dat ik soms op het randje speel. Voor de tweede goal tegen Vitesse was er ook zo’n moment. Misschien maakte ik wel een overtreding, maar ik mocht door. Op kunstgras gaat zoiets trouwens niet. Ik vind het goed dat de hardheid in het Nederlands voetbal terugkomt. Je ziet het niet alleen bij ons, maar ook PSV en Ajax durven weer de duels aan te gaan. Dat is goed en nodig voor het Nederlands voetbal. Je kunt niet altijd alles voetballend oplossen. Ik ben ervan overtuigd dat het Nederlands voetbal op die manier weer terug zal komen aan de top.”

Over complimenten

“Toen ik nog bij FC Twente speelde, was het Willem van Hanegem die toen al vaak zei dat ik een ideale speler voor Feyenoord zou zijn. Ik was daar best trots op. Hij heeft altijd op een lovende manier over mij gepraat. Bij hem is dat niet zomaar iets, als hij iets uitspreekt, dan meent hij het ook. De Kromme is altijd eerlijk. Daar hou ik van. Het is een kritische man, maar hij spreekt altijd de waarheid. Dat doet me wel wat. Dat heb ik ook met Fred Rutten, met wie ik ook altijd een goede band heb gehad. Hij vindt dat ik als voetballer nu ‘af’ ben, compleet. Dat is een mooi compliment.”

Over versterkingen

“Ik vermoed dat we dit team wel voor een groot deel bij elkaar kunnen houden. Ik hoop ook dat Dirk gaat bijtekenen. Zelfs als hij een keer niet speelt, betekent hij nog zoveel. Hij dwingt zoveel respect af. Hij heeft dit jaar nog geen training overgeslagen. Hij straalt zoveel energie uit. Misschien wil hij ook nog wel een keertje Champions League spelen. Hij is altijd de eerste die de boel wakker houdt. We willen het team intact houden, maar je houdt het natuurlijk nooit tegen als spelers eventueel weggekocht worden. We willen natuurlijk allemaal Champions League spelen. Bovendien: we zijn niet alleen een sterk team, we zijn ook vrienden. We hebben veel met elkaar meegemaakt. Ik vind dat vriendschap in principe niks moet uitmaken, maar je ziet dat spelers ook buiten het veld dingen met elkaar doen. Iedereen accepteert elkaar, ook in moeilijke tijden. Het is niet aan mij om te zeggen waar Feyenoord eventueel moet versterken om volgend jaar weer serieus mee te strijden om het kampioenschap en goed mee te doen in de Champions League. Laten we nu eerst maar eens kampioen worden, dan gaan we wel weer praten over volgend seizoen. Het is uiteraard aan Martin van Geel om daarover te beslissen. Ik denk dat het al heel goed is als we de selectie bij elkaar kunnen houden. Dan zien we wel welke versterkingen er komen.”

Over het typische van Feyenoord

“Als ik dit Feyenoord zou moeten typeren in één woord, dan zeg ik: eenheid. Voor mij waren de meest cruciale momenten afgelopen seizoen de twee wedstrijden tegen PSV. Als we die hadden verloren, dan was de concurrentie wel heel dichtbij gekomen. Mijn beste wedstrijd was Feyenoord-Ajax thuis. Ik won heel veel duels, speelde een goede wedstrijd en we hebben Ajax niet in hun spel laten komen. Ajax-uit was tegelijk mijn minste wedstrijd, helaas. Heerenveen-uit was ook een cruciale wedstrijd. In de kleedkamer hebben we elkaar even goed de waarheid verteld. In de eerste helft was het tactisch plan: inzakken en er overheen. Maar dat werkte niet. In de tweede helft zijn we er bovenop gekletst. Dat pakte goed uit. De laatste weken hebben we wel steeds meer het woord kampioenschap in de mond genomen. Je hebt het er dan met elkaar over, wat je verspeelt als je verliest. Misschien waren we ook wel de ploeg met de meeste energie. Je ziet, als we dat niet hebben, dat we dan heel kwetsbaar en minder sterk zijn. Het Engels voetbal zit ook vol met energie. Wedstrijden zonder energie zijn ook niet om aan te zien.”

Over de toekomst

“Met mijn volle verstand heb ik bijgetekend bij Feyenoord tot 2019. Wat mij betreft blijf ik dus ook, zeker nu we Champions League kunnen gaan spelen. Maar in de voetballerij weet je het maar nooit, wat voor aanbiedingen er kunnen komen. Ik ga er niet over speculeren. Ik heb het erg naar mijn zin bij Feyenoord.”

Dit artikel is verschenen in de meest recente uitgave van Hand in Hand. Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden van De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van De Feijenoorder kan hier.

Feyenoord is kampioen en dat willen we weten ook. Ook de redactie van de Hand in Hand grijpt deze unieke gebeurtenis aan om groots uit te pakken. Een kampioen waardig. Daarom deze maand geen reguliere Hand in Hand maar een ware Kampioensspecial! 200 pagina’s vol foto’s, interviews, belevenissen van leden, spelers, supporters, bestuurders en nog veel veel meer. 

Naast de gebruikelijke spelersinterviews verder onder meer een item over de sfeeracties van De Feijenoorder, een fotocollega van het megadoek op Hofplein 19, verhalen van (buitenlandse) supporters rond de kampioensduels met Excelsior en Heracles en geven bekende supporters, oud-Feyenoorders en journalisten hun visie op de titel.

De special wordt half juni bezorgd bij leden van De Feijenoorder. Genoeg tijd dus om lid te worden! Want leden ontvangen de Hand in Hand automatisch.

Naast bovengenoemde items vinden we in de Kampioensspecial: een exclusief voor Hand in Hand gehouden interview met Giovanni van Bronkhorst, een tekst- en fotoverslag van onze reporters vanuit het stadhuis tijdens de huldiging, een rapport van de spelers, overzichten van de prestaties van de club, beleving van de supporters en werkzaamheden van De Feijenoorder gedurende het hele seizoen. En niet te vergeten: recensies van kampioensboeken, op de bank met de familie van Bronckhorst, historische verhalen over landstitels, foto’s van de jeugdkampioenen en nog veel veel meer. Tot slot staan de redactieleden nu zelf eens in de aandacht. Zij vertellen wat dit kampioenschap voor hen zo bijzonder maakte.

De leden van De Feijenoorder inclusief de Hand in Hand ontvangen het blad automatisch. Wilt u de Kampioensspecial ook ontvangen maar bent u nog geen lid? Word lid van De Feijenoorder door hier te klikken. U ontvangt dan ook de reguliere uitgave van Hand in Hand vanaf nu tien keer per seizoen. De Kampioensspecial is ook in de losse verkoop verkrijgbaar (€4,99) bij diverse boekhandels en supermarkten.

Wat? Oud-international Manon Melis komt naar Feyenoord? Dan komt er vast een vrouwenteam. Het gerucht ging al snel rond. Zover is het echter nog niet bij Feyenoord. Maar wat komt de topscorer aller tijden van Oranje en tevens dochter van oud-Feyenoordspits Harry Melis dan doen bij Feyenoord?

Tekst: Ellen Mannens Beeld: privé-archief Manon Melis

Stel je voor: je speelt tien jaar profvoetbal in het buitenland, wordt drie keer topscorer van de Zweedse competitie en bent topscorer aller tijden van Oranje. Wat doe je dan als je stopt met voetballen? ,,Ik ging op een BSO werken”, zegt Manon Melis. ,,Ik ben de moeilijkste niet. Ik heb SPW gedaan en wilde met kinderen werken. De BSO kwam op mijn pad via mijn schoonzus. Heerlijk om te doen. Ik was natuurlijk de buitenspeeljuf, want ik deed mee met voetbal.”

De kinderen op de BSO konden welgeteld twee maanden genieten van hun voetballende juf, want het feit dat Manon in oktober was teruggekomen naar Nederland na haar Amerikaanse avontuur, was natuurlijk niet onopgemerkt gebleven. Excelsior peilde Manons interesse; de club is immers bezig met het opbouwen van een damesteam in samenwerking met BVV Barendrecht, maar ook Feyenoord trok aan de bel.

Waar de keuze op viel, is inmiddels bekend. ,,Ik achtte mezelf nog niet rijp om een vrouwenteam op te richten. Dat brengt best wat verantwoordelijkheid met zich mee. Bij Feyenoord ben ik nu in dienst van de Feyenoord Foundation, de maatschappelijke tak van de club en ik werk een paar uur per week voor de Feyenoord Soccer Schools. Voor mij is het goed om zo te beginnen, in een draaiend team. En Feyenoord is natuurlijk mijn favoriete club.”

‘Voor die meiden is het leuk om training te krijgen van een vrouw. Niet eens omdat ik bij Oranje heb gespeeld, volgens mij weten heel veel kinderen dat niet eens.’

Haar komst bij Feyenoord zette de geruchtenmachine meteen in werking. Manon Melis bij Feyenoord? Dan gaan ze vast een vrouwenteam oprichten. ,,Grappig, want ik werk maar vier uur voor Feyenoord Soccer Schools. Met Bennie Wijnstekers en Dwight Blackson verzorgde ik de meidenmodule van de Soccer Schools. Jonge voetballers kunnen zich opgeven voor een reeks trainingen op Varkenoord. Die module bestond al. Nieuw is dat ik er nu bij ben. Ik denk dat het leuk kan zijn voor die meiden om ook training te krijgen van een vrouw. Niet eens omdat ik bij Oranje heb gespeeld, volgens mij weten heel veel kinderen dat niet eens.”

Manons hoofdtaak bij Feyenoord, werken voor de Feyenoord Foundation, lijkt een beetje overstemd door de geruchtenmachine. ,,Maar het is juist zo mooi om te zien hoeveel goeie projecten Feyenoord heeft. De Feyenoord-scholen bijvoorbeeld. Iedere week worden twee basisscholen aangewezen als Feyenoord-school. Groep 5 en 6 krijgen gymles van Bennie Wijnstekers of Mike Obiku. Groep 8 krijgt een gastles van een Feyenoord-speler onder de achttien en groep 7 krijgt les in De Kuip. Het is zo mooi om te zien wat dat met kinderen doet. Het dragen van een Feyenoord-pak, rondlopen in De Kuip. Het doel is om te laten zien wat je moet doen om doelen te bereiken. Voetbal is het voorbeeld, maar de te bereiken doelen kunnen van alles zijn, wat de leerlingen willen bereiken.”

Weekend vrij

Zo komt haar liefde voor voetbal en de wens om met kinderen te werken, samen voor Manon. Voetbal en met name vrouwenvoetbal speelt nog steeds een belangrijke rol in haar leven. ,,Maar niet meer 24/7 hoor, zoals voorheen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik nog geen wedstrijd van Feyenoord in De Kuip heb bezocht, terwijl ik in mijn jeugd zelfs een seizoenkaart had voor vak Q. Ik vind het nu eigenlijk wel lekker om na al die jaren weer eens een weekend vrij te zijn.”

In oktober kwam Manon terug naar Nederland, na een avontuur van tien jaar in Zweden en Amerika. ,,Ik kon nog terug naar Seattle Reign FC, maar ik voelde dat het klaar was. Als profvoetballer in het buitenland ben je toch steeds weer op jezelf aangewezen. Je geeft veel op. In het vrouwenvoetbal verdien je niet zoveel, dat je je familie kunt laten overkomen. In Amerika heb je ook nog eens te maken met negen uur tijdsverschil, waardoor het leven van mijn man en mijn familie en vrienden hier in Nederland en mijn leven in Amerika langs elkaar liepen. Na tien jaar vond ik het genoeg.”

De afgelopen jaren zag ze het vrouwenvoetbal zich langzaam verder ontwikkelen. ,,Maar we zijn er nog lang niet. Kijk maar naar Oranje. De helft van de meiden in het huidige team speelt in het buitenland. In Nederland kun je bijna niet je geld verdienen in het vrouwenvoetbal. Dat was voor mij ook de reden om meteen na mijn eindexamen naar het buitenland te vertrekken. Uiteindelijk met een tussenstop bij Be Quick. Mijn plan om naar Duitsland te gaan, ging toch niet door, omdat ik ook daar naast het voetballen moest blijven werken.”

Maar een kleine revolutie hangt in de lucht: ,,Ik hoop echt dat het EK deze zomer een succes wordt. Het vindt hier in Nederland plaats, de heren hebben geen groot toernooi in het vooruitzicht, dus alle ogen zullen nu op de meiden gericht zijn. Ik hoop echt dat ze het goed doen. Dit is dé kans.”

Hoe meer aandacht voor vrouwenvoetbal, hoe meer sponsors, hoe meer geld er is om verder te ontwikkelen, is Manons verwachting. Voorlopig draagt ze onder andere haar steentje bij, door vrouwenvoetbal van onder af op te bouwen. Met de Soccer Schools, maar ook met de Street League van de Feyenoord Foundation. Een competitie in de Rotterdamse wijken, waar voetbal en een goede levensstijl aan elkaar worden gekoppeld.

,,Ik zie ook bij de Street League steeds meer meiden. Het leeft steeds meer. Toen ik in 1993 begon met voetballen bij RVVH in Ridderkerk, was het wel geaccepteerd dat je als meisje voetbalde, maar het was nog niet normaal. In denk dat het me heeft geholpen, omdat het juist meer bewijsdrang met zich meebracht. In de jeugd speelde je nog met de jongens mee. Dan hoorde je de tegenpartij al lachen: je moet een meisje verdedigen. Of ouders die vanaf de zijlijn riepen: Je laat je toch niet inhalen door een meisje!”

‘Vrouwenvoetbal te traag? Logisch, vrouwen zijn nu eenmaal anders gebouwd dan mannen.’

Voetbalverenigingen hebben anno 2017 steeds vaker genoeg meiden om ook in de jeugd al complete meidenteams samen te stellen. Een nieuwe generatie voetballers is dus onderweg. ,,We moeten het van onder opbouwen, dat vind ik een goede ontwikkeling. Maar het vrouwenvoetbal heeft nog steeds een flinke slag te slaan. Mensen vinden het niet leuk om naar te kijken, omdat het te traag zou zijn. Logisch, vrouwen zijn nu eenmaal anders gebouwd dan mannen. Maar dat hoeft geen probleem te zijn. Kijk naar hockey of tennis, daar is geen verschil meer in populariteit tussen de mannen en vrouwen. Daar kan het met vrouwenvoetbal ook heen.”

Bio Manon Melis (1986)

Dochter van Feyenoord-spits Harry Melis (1976-1979)
Begon haar voetbalcarrière in 1993 bij RVVH in Ridderkerk. ,,Het schijnt dat ik zei: ‘Ik wil hetzelfde doen als papa.’”

2006–2007 Be Quick ’28
2007-2011 LdB FC Malmö
2012 Linköpings FC
2013 LdB FC Malmö
2014-2016 Kopparbergs/Göteborg FC
2016 Seattle Reign FC

Trotse lijst:
– Topscorer aller tijden voor Oranje
– 3x topscorer Zweedse competitie

Huidige functie:
– Medewerker Feyenoord Foundation (o.a. Feyenoord Schools en Feyenoord Street League)
– Assistent-trainer Feyenoord Soccer Schools, meidenmodule

Dit artikel is verschenen in de meest recente uitgave van Hand in Hand. Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden van De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van De Feijenoorder kan hier.

In aanloop naar de (hopelijk) aanstaande kampioenswedstrijd, is er niets prettiger dan de spanning op te voeren met fijn leesvoer over je favoriete club. De leden van De Feijenoorder vallen met hun neus in de boter met de nieuwe Hand in Hand die deze week wordt bezorgd. En hij zit vol. Propvol! Zo is hij gevuld met onder meer interviews met Karim El Ahmadi (“Eenheid en energie maken ons sterk”), Terence Kongolo (Teamspirit is the key tot succes), supporter Wouter Bos, oud-topvoetbalster en huidig trainster Manon Melis en Astrid Been, de vrouw van Mario.

Maar er zijn ook weer de oude vertrouwde items, zoals Over Mijn Lijk. Daarin dit keer aandacht voor John de Wolf: “Vroeger ging ik met mijn vader naar Feyenoord. We hadden samen een droom en dat was ooit voor die club te mogen spelen. In 1990 was het zover, ik tekende een contract, mijn vader was erbij, we hoefden niks tegen elkaar te zeggen op dat moment, elkaar aankijken was genoeg. Dan zit je daar als twee grote jongens die allebei het gevoel hebben van: “We hebben het bereikt, we zijn daar waar we wilden komen.”

En verder: Ed Oudenaarden die als fotograaf veel in De Kuip kwam maar na een ernstig ongeluk zijn vak niet meer uit kan oefenen, een jeugdsentiment opwekkend overzicht van Panini-stickers van (oud)-Feyenoorders, een dagje meelopen met de heren van RTV Rijnmond tijdens het duel in Zwolle, een (statistische) vergelijking waarom Nicolai Jørgensen beter is dan Michiel Kramer en uitgebreide Informatie over de eerste kampioenendag van de Dirk Kuyt Foundation op zaterdag 3 juni.

Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden met een lidmaatschap inclusief Hand in Hand van De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van De Feijenoorder doet u door hier te klikken. Als lid inclusief de Hand in hand geniet u naast vele voordelen maandelijks van ons exclusieve magazine Hand in Hand.

Bron: Hand in Hand, mei 2017

Oproep Excelsior Rotterdam-uit

Alle Feyenoorders kijken reikhalzend uit naar aanstaande zondag 7 mei; de kampioenswedstrijd tegen Excelsior Rotterdam.

Al weken doen veel supporters hun best om aanwezig te zijn in het stadion in Rotterdam-Kralingen. Naast een kaart voor het uitvak hebben Feyenoorders een kaart via via geregeld, een halve (of hele) seizoenkaart aangeschaft, de kaart gewonnen bij een prijsvraag of al maanden geleden de kaart gekocht bij Excelsior Rotterdam. Ben jij de ‘gelukkige’ en heb je een leuke anekdote? De redactie van Hand in Hand zoekt juist die Feyenoorders voor de editie van juni.

Stuur een e-mail met jouw korte verhaal/anekdote naar [email protected]

Uiteraard gaan wij vertrouwelijk om met jouw gegevens en vermelden we je niet met voor- en achternaam (tenzij je dit graag wil uiteraard) in de Hand in Hand.

Redactie van de Hand in Hand.

Eigenlijk zijn er best veel overeenkomsten tussen Liverpool en Feyenoord, als het aan Dani Jones, vrouw van keeper Brad Jones, ligt. Bijna dezelfde kleuren, het You’ll Never Walk Alone klinkt in het stadion en die supporters? “Just as crazy.”

Tekst: Ellen Mannens ▪ Foto’s: Hélène Meulstee

“Wacht, ik app je het adres wel”, zegt Dani Jones als we een afspraak maken voor een interview in Hand in Hand met de vrouw van Feyenoords doelman. “Als ik het uitspreek, weet je nog niet waar ik woon.” Nederlands is nu eenmaal een ingewikkelde taal voor een native English speaker. “Ik kan niet eens mijn eigen woonplaats uitspreken: ‘Barendrekt’. Iedereen spreekt hier ook zo goed Engels. Laatst stond er een paar jonge meiden voor de deur om geld in te zamelen voor hun hockeyteam. Toen ze begrepen dat ik Engels sprak, schakelden ze net zo makkelijk over en vertelden in vloeiend Engels hun verhaal. Ik was zo onder de indruk dat ik ze meteen wat extra’s heb gegeven.”

Britain’s Next Top Model

Dani Jones. Dertig jaar, moeder van Nico en Romi en ‘beeldschoon, maar ook nog eens heel erg aardig’, zo luidde de omschrijving van enkele spelersvrouwen die we eerder spraken voor deze rubriek. Die looks kwamen goed van pas tijdens haar studententijd. “Ik deed in 2007 mee aan Britain’s Next Top Model, maar ik lag er in de eerste ronde al uit. Ik gaf ze niet genoeg tv. Logisch. Ik vond het leuk om mee te doen, maar het was niet alles voor me. Ik had ook nog iets om naar terug te gaan. Ik studeerde fysiotherapie en had een paar leuke stages. Mijn moeder had me trouwens vermoord als ik mijn studie niet zou afmaken. En weet je, uiteindelijk levert zo’n laatste plek je ook al heel veel werk op.”

Die ‘stageplek’ zou uiteindelijk trouwens haar grote liefde opleveren. Om precies te zijn de stageplek bij de Academy van Middlesbrough, de jeugdopleiding van de Noord-Engelse club.

“Twee maanden nadat ik daar weg was, werd ik op Facebook benaderd door iemand die bij Middlesbrough werkte, dat haalde ik in ieder geval uit zijn informatie op Facebook. Hij heette Brad Jones en zei dat hij me nog van de Academy kende. Dat kon goed. Ik was de enige vrouw die er werkte, dus kenden de meeste mensen me wel. Ik dacht dus dat hij onderdeel van het medisch team was. Pas na drie dagen heen en weer chatten, kwam ik erachter dat Brad een spéler was. Hij had niets gezegd, want hij vond het wel leuk om met me over medische zaken te praten.”
De huidige Feyenoord-doelman was toen al twee maanden op zoek geweest naar dat leuke meisje van de Academy, dat ineens weer was verdwenen. “Ik had geen idee wie er in het eerste elftal speelden. Ik voetbalde zelf in die tijd, maar interesseerde me bijna niet voor de premier league. Net nadat Brad me toevallig een keer op de Academy had gezien, was mijn stage voorbij en ging ik ergens anders aan de slag. Hij heeft dus flink zijn best moeten doen om me te vinden.”

Na drie dagen vroeg Brad haar mee uit en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. “Mijn moeder baalde dat ik uitgerekend verliefd werd op een voetballer, want de pers in Engeland kan verschrikkelijk zijn voor voetbalkoppels. Ik stelde haar gerust: mam, Brad is anders, hij is een Australiër.”

Nieuwe start

Pas sinds augustus woont Dani in Nederland. Toen Brad vorig jaar bij NEC kon gaan spelen, bleef zij met zoon Nico en dochter Romi in Liverpool, maar toen het Nederlandse avontuur werd verlengd bij Feyenoord, maakte ook de rest van het gezin de oversteek.

‘Manic’, was de verhuizing. Nico zou net in Engeland naar de basisschool gaan, dus werd er snel een andere school in Nederland gezocht. “Feyenoord was amazing. Ze lieten ons alle mogelijkheden voor scholen zien. Hielpen ons aan een huis en stuurden zelfs een klusjesman om onze foto’s aan de muur te hangen. Dat helpt om je snel thuis te voelen.”

Verhuizen naar Nederland betekende een nieuwe start voor Brad en Dani. “Het gaat weer om voetbal”, zegt de Engelse. Een uitspraak die heel logisch klinkt voor een voetbalfamilie, maar waar een veel dieper verhaal achter schuilgaat. “Voetbal heeft voor ons lang niet op één gestaan. Weinig mensen weten het hier in Nederland, maar vijf jaar geleden hebben we Brads zoon Luca verloren aan leukemie. Twee jaar nadat ik Brad ontmoette, werd Luca ziek.”

Leukemie

In 2010 maakte Brad net de gedroomde overstap naar Liverpool én stond hij op het punt met het Australische nationale elftal uit te komen op het WK. Brad verliet het toernooi voor het zou beginnen. Zijn toen nog vierjarige zoon Luca, uit Brads eerdere relatie, was ziek. Leukemie, zo zou later blijken. Het was het begin van een bijna dubbelleven. Het voetbal ging voor de wind, maar zijn zoon vocht voor zijn leven.

“Ik weet echt niet hoe we het hebben doorstaan. Het was zo’n moeilijke tijd. Nu ik zelf moeder ben, weet ik dat ik van Luca heb gehouden alsof hij mijn eigen kind was. Ik ben daarom ook zo trots op Brad. Hij is sterk en zit zo vol liefde, dat hij zichzelf weer heeft kunnen oprapen na alles wat er is gebeurd.”

In de fotolijstjes aan de muren in de Barendrechtse woning is Luca nog volop aanwezig. “Hij maakt nog steeds een groot deel van ons leven uit. We praten heel open over hem. Onze kinderen weten wie hij is. Het eerste woord dat Nico zei als baby, was Luca.”

Spiderman

Achttien maanden vocht Luca tegen zijn ziekte. Uitgerekend aan het einde van die periode raakte Dani zwanger. “Heel dubbel, maar ik denk ook dat het Luca een boost gaf. Hij zou grote broer worden. ‘Can we call him spiderman?’, vroeg hij nog.” Luca zou zijn broertje nooit zien. Afgelopen november was het vijf jaar geleden dat Luca overleed.

“Als ik nu nog in Engeland had gezeten, was ik druk geweest met charity. We praatten veel over wat we meemaakten met Luca om zo bewustwording rond leukemie te creëren. Ik liep een marathon om geld in te zamelen en we riepen mensen op om stamceldonor te worden. Een goeie match met een donor is van levensbelang voor mensen met leukemie.”

Het verschil tussen Dani’s Engelse en Nederlandse leven is groot. “Ik mis het wel om een rol te hebben. Maar we hebben er ook bewust voor gekozen dat het hier weer om het voetbal draait. En trouwens, ik heb het nu even druk genoeg met mijn gezin. De kinderen zitten op een internationale school in Den Haag. Iedere dag gaan we om half acht de deur uit om op tijd op school te zijn. Mijn dagen bestaan dus uit autorijden. Ik doe nu vrijwilligerswerk op de school. Zo kan ik op school blijven en het scheelt me een paar keer heen en weer rijden. Als Brad mag blijven bij Feyenoord, gaan we dus echt meer richting Den Haag wonen.”

Of ze hoopt dat hij mag blijven? “Ja! Hij heeft het hier echt naar zijn zin. De jongens in het team zijn aardig en leven met elkaar mee. In november, toen het de sterfdag van Luca was, kreeg hij allemaal lieve appjes. Terwijl dat ook de tijd was dat Vilhena’s moeder was overleden. Ik vind dat die jongens dat echt goed doen. Waarschijnlijk had ‘Durk’ het hun verteld. Sorry, jullie zeggen Dirk hè? Voor ons Engelssprekenden heten ze Durk en Trudy. Dat is makkelijker.”

Haar man is blij, de kinderen hebben het naar hun zin en nu Dani eenmaal de weg weet in het Feyenoord-stadion, voelt ook zij zich steeds meer thuis in Rotterdam. “Maar de eerste keer was echt nog een drama. Dat Maasgebouw is ook zo groot. Ik had geen idee waar ik heen moest en wie wie was. Trouwens, misschien is het een idee om aan het begin van komend seizoen een gezellig diner met de families te organiseren, zodat je elkaar alvast leert kennen.”

Het maakt het spel er niet minder leuk op. Als het kan, kijkt Dani in het stadion, de nanny past thuis op de kinderen. “Romi vindt het nog te eng in het stadion en Nico houdt het geen hele wedstrijd vol. Dus kijk ik de wedstrijden nu alleen. Spannend genoeg, want ik kan helemaal meeleven met Brad. Echt, ik kan je een tip geven: word geen keeper!”

Dit artikel is verschenen in de meest recente uitgave van Hand in Hand. Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden van De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van De Feijenoorder kan hier.

Een maand vóór Ajax-Feyenoord had ik een idee. Ik wilde de uitwedstrijd in Amsterdam bezoeken. Het plan was om met de verslaggevers van RTV Rijnmond mee te gaan en hier een sfeerverslag over te schrijven. Helaas dacht Ajax hier anders over, omdat zowel mijn eigen aanvraag als die van RTV Rijnmond voor een accreditatie voor mij, werd afgewezen.

Tekst ▪ Foto:  Jeroen de Wit

Vier dagen vóór de Klassieker heb ik de directeur van KOOTprofessionals gevraagd zijn netwerk aan te spreken. Met succes, want er was via via één kaart beschikbaar in een business-vak op de hoofdtribune. Ik was opgelucht en gespannen tegelijk. Ik ging naar Ajax-Feyenoord en wist niet wat ik moest verwachten.

Foto

Op zondagochtend voelde ik uren vóór de wedstrijd heel veel spanning en een onrustig gevoel in mijn lijf. Niet alleen de normale zenuwen die horen bij een Klassieker, maar nu extra met de gedachte aan ‘zitten tussen de supporters van de andere club’. Rond 12.00 uur stapte ik in de auto en reed naar Amsterdam om hier rond enen te arriveren. Na de afrit Ouderkerk aan den Amstel zag ik het stadion aan het einde van de weg al liggen. Om mij heen nog meer supporters met de auto. Zij hadden geen notie van mijn Rotterdams bezoek en vervolgden hun weg richting een parkeergarage. Ik stuurde mijn auto naar P4 en het viel mij gelijk op dat het nog niet heel druk was. Ik ging met de roltrappen naar beneden, tussen winkelende bezoekers van de Villa Arena en supporters van de thuisploeg. Langs de woonwinkels liep ik richting uitgang. Restaurants in de woonmall werden bezet door in een Ajax-tenue gehulde mensen. Ik voelde mij ongemakkelijk en merkte aan mijzelf dat ik mij anders voelde. Buiten was het veel drukker met groepen, bierdrinkende supporters in de cafés om het stadion heen. Twee jongens achter mij hoorde ik praten over de opstelling van Ajax en een ander bemoeide zich ermee met de tekst: “We gaan gewoon winnen van die ‘kakkerlakken’.” Ik beet op mijn lip en liep door naar ingang E, waar ik naar binnen moest voor de hoofdtribune. Twee tellen later stond ik oog in oog met Frank Evenblij, die voor mij moeite had om zijn kaart op zijn telefoon te laten zien. Na een tweede controle zag ik twee roltrappen en een normale trap omhoog. Links van mij zag ik Tonny Vilhena binnenkomen, die gelijk tegen werd gehouden om met een jonge supporter op de foto te gaan. Het gevoel dat ik niet alleen was, gaf een bepaalde rust. Ik wilde zijn naam roepen, maar bedacht mij op het laatste moment. Ik was niet op een plek waar dit kon. Na vier(!) roltrappen, omgeven door foto’s van ex-spelers van vroeger, kwam ik in een grote ruimte met toegang tot diverse zalen en de tribune. Ik koos voor het laatste en om kwart voor twee stapte ik mijn vak op.

Ik zag dat mijn stoel aan de buitenkant van de rij was, naast de trap, en op drie meter van de uitgang van het vak. Langs het veld, op tien meter afstand, zag ik Toine van Peperstraten van FOX en Joep Schreuder van de NOS al met de microfoon voor hun neus. Om mij heen werd het vak langzaamaan voller. Verderop, op de korte zijde, vulde de F-Side zich meer en meer. Het vak rechtsboven hen bleef leeg, als KNVB-straf voor de Vermeer-pop vorig seizoen. Het duurde even maar toen kwam de selectie van Feyenoord het veld op. Onder striemend fluitconcert van het hele stadion. Het duurde niet lang, viel mij op. Het ‘Kakkerlakken-lied’ werd ook gezongen. Mijn blik ging alleen naar links, waar de spelers van Feyenoord warmliepen. Ondertussen was er een Amsterdamse jeugdspeler gestart met hooghouden, wat werd ondersteund door een ietwat fanatieke stadionspeaker. “En hij is al boven de 1500 keer”, schreeuwde de beste man met een Amsterdams accent door zijn microfoon. Op dat moment schoot de Ajax-keeper een bal tegen het jongetje aan en zijn ‘hooghoud-bal’ viel op de grond. Blijkbaar zijn de regels in de Arena anders dan normaal want het jongetje mocht verdergaan.

De vader van Karsdorp

Om kwart over twee stond ik nog steeds op mijn plek. Rust om te gaan zitten had ik nog steeds niet. De spanning was voelbaar, net als ook de irritatie aan de Amsterdamse accenten om mij heen.  Steeds meer mensen zochten hun stoel op in het vak waar ik zat. Links van mij bleven de twee stoelen leeg en stiekem hoopte ik dat er niemand naast mij ging zitten. In het stadion werd Ciske de Rat gedraaid en ik hoorde bijna het hele stadion luidkeels meezingen. Vlak hierna zag ik een bekend gezicht de trap oplopen richting de uitgang. Hij passeerde mij bij de trap maar door een aanhanger van Ajax die in onvervalst plat Amsterdams zijn ‘gabber’ toeschreeuwde, hoorde de passant mijn begroeting niet. Ik besloot om hem achterna te lopen en in de ruimte achter de vakken gaf ik de vader van Rick Karsdorp de hand. “Wat doe jij hier?”, vroeg Fred aan mij, waarop ik antwoordde dat ik mij hier niet prettig voelde. Hij begreep me en zei dat het allemaal goed kwam. “Na afloop weten we het”. Met die woorden liep ik richting de toiletten.

Na terugkomst zag ik dat de twee stoelen naast mij werden bezet. Mijn ‘buurman’ sprak met een Oosters accent tegen zijn vriend. Gelukkig niet dat platte Amsterdamse. Ik praatte niet tegen hen. Tegen niemand. Ik was op van de spanning. Het moest nu maar beginnen. De tweeëntwintig spelers kwamen onder georganiseerde knallen uit het dak en gracht het veld op. Ik zag geen vlaggen of grote spandoeken op de tribunes. Geen creativiteit. Helemaal niets. Teleurstellend. Om mij heen stond iedereen en klapte bij binnenkomst van de spelers. Ook ik. Voor Feyenoord. Rechts van mij, op de F-Side zag ik mannen met zwarte shirts druk zwaaien met hun armen. Het was een klein groepje van zo’n 30 man. Opmerkelijk was dat de anderen daar bleven zitten. Alsof zij zich van hen distantieerden.

Na 53 seconden nog meer irritatie

De wedstrijd was begonnen. Ik merkte dat mijn hartslag omhoogging bij de beslissing van de scheidsrechter om een vrije trap te geven aan de thuisploeg. Een paar tellen later zag ik de 1-0. Ik stond op en merk dat mijn gezicht op onweer staat. Snel ging ik weer zitten en binnensmonds zei ik wat scheldwoorden. Niemand die het hoorde want iedereen om mij heen was druk. Het ‘Tien-tien-tien’ werd gezongen, vanaf de tribunes gevolgd door ons “I will survive”. Ik was boos, teleurgesteld en wanhopig tegelijk. Ik dacht terug aan de wedstrijd uit bij Sparta, waar we ook in de 1e minuut achter kwamen. Daar liepen we de gehele wedstrijd achter de feiten aan. Wat zou het vandaag worden. Toch dacht ik ook dat er nog negenentachtig minuten waren om het recht te trekken. Recht voor mij zag ik minuten later Nicolai Jørgensen met een pijnlijk gezicht duidelijk maken dat het niet ging. Ook dat nog.

De spanning die ik had, maakte na 36 minuten plaats voor irritatie. 2-0 voor de Amsterdammers. Ik stond op en maakte mij snel uit de voeten. Snel naar het toilet, terwijl ik helemaal niet hoefde te plassen. Naast mij stond iemand in plat Amsterdams te roepen dat Ajax de beste was, waarop een ander riep dat het makkelijk 4 of 5-0 zou worden. Ik liep weer terug naar mijn plek waar het o-ho-ho-ho-ho-lied vanuit veel vakken te horen was. Geïrriteerd ging ik zitten waar mijn buurman druk was met zijn telefoon in plaats van naar de wedstrijd te kijken. Bij het fluitsignaal voor rust liep ik als eerste het vak uit. Ik merkte aan mijzelf dat ik totaal geen rust in mijn lijf voelde en het liefst nu in een ruimte wilde zijn, waar ik helemaal alleen was. De euforische stemming was bij iedereen te merken. “We maken ze af, die kakkerlakken” en “Het zou mij niets verbazen als het 6-0 zou worden” waren teksten waar ik mij voor af probeerde te sluiten. In de businesslounge pakte ik snel wat te drinken en las de appjes op mijn mobiel. Na het zien van een foto met groene rook verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik voelde mij even niet alleen.

Tot ziens

De tweede helft startte en ik zag dat Tapia het veld in was gekomen voor Karsdorp. De euforie leek met de minuut erger te worden en het voelde als een martelgang om daar te zitten. De opmerkingen van de Ajax-supporters om mij heen over mijn Feyenoord, waren niet van de lucht. Het enige wat ik probeerde te doen is mij af te sluiten voor deze teksten. En dat lukte maar niet.

Voor mij zag ik meerdere malen de verdediging van Feyenoord standhouden. Het geloof in een goede afloop was er niet, maar de marge qua doelpunten klein houden dan weer wel. Bij elke aanval van de thuisploeg gingen veel mensen in mijn vak staan. Ik bleef, demonstratief, zitten. Met nog een klein kwartier te gaan was de irritatie bijna tot op een kookpunt genaderd. Door het oeverloze gezang, blije mensen om mij heen gecombineerd met Amsterdamse accenten, werd mijn gemoedsrust er niet beter op. Tegen alle principes in, stapte ik in de 83e minuut op van mijn stoel en verliet het vak. Bij het verlaten van de ruimte achter de vakken en op de roltrap stappend, begroette een vrouwelijke steward mij met de woorden ‘Tot ziens’. Ik bedacht mij geen moment en zei: “Dat denk ik niet”.

Buiten liep ik snel naar de parkeergarage. Ik wilde hier weg. Om mij heen zag ik een verdwaalde supporter lopen en veel politie, die bij hun busjes stonden te praten. Nadat ik in mijn auto was gestapt en de sleutel omdraaide, hoorde ik de twee verslaggevers van Radio 1 praten. De thuisploeg werd bejubeld en Feyenoord allerminst. Bij het verlaten van de parkeergarage verscheen er een glimlach op mijn gezicht. De marge van twee doelpunten was verminderd met één door een doelpunt van Michiel Kramer. Ik reed rustig verder en hoorde de verslaggevers zeggen dat het zomaar nog spannend kon worden. Een aantal minuten later was het klaar. Ik reed ondertussen al richting Rotterdam. Onderweg naar huis met een ervaring rijker maar een illusie armer.

Dit artikel is verschenen in de meest recente uitgave van Hand in Hand. Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden van De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van De Feijenoorder kan hier.

Marcel Labrie is een groot Feyenoord-fan. Van jongs af aan is hij in De Kuip te vinden. De creatieveling vindt in de Rotterdamse voetbalclub een onuitputtelijke bron van inspiratie die hij op een doek tot leven laat komen. Hand in Hand spreekt met de kunstenaar over zijn liefde voor Feyenoord en hoe hij die liefde verwerkt in zijn werk.

Tekst: Ilona van der Werf  ▪ Foto’s: Ilona van der Werf & Rob Jelsma & eigen archief Marcel Labrie

Het is het klassieke verhaal. De jongen die aan de hand van zijn vader naar De Kuip gaat. Voor het eerst die spanning. De mensenmassa met allemaal hetzelfde doel: Feyenoord naar die overwinning schreeuwen. Zo was het ook voor Marcel. Geboren in Rotterdam. Uit een gezin waar Feyenoord dé club was. “Dus daar ging ik als zevenjarige jongen. Samen met mijn vader mee op stap. Ik weet niet meer welke wedstrijd het was. De tegenstander, de einduitslag; ik zou het niet durven zeggen. Maar één ding zal ik nooit vergeten. En dat was het moment toen wij scoorden. Ik schrok me rot van het plotselinge lawaai. Iedereen ging staan, springen en zingen. Dat maakte zo’n indruk op mij…”

‘En als die club eenmaal in je zit, dan blijft dat voor je leven’

Het duurde niet lang dat Marcel zijn eigen weg vond naar De Kuip. Op zijn zestiende nam hij een seizoenkaart op vak S. “De sfeer in De Kuip, dat is iets unieks. Daar wilde ik zo graag deel van uitmaken. Als kleine jongen is de liefde voor de club er ingegoten bij mij. En als die club eenmaal in je zit, dan blijft dat voor je leven.” En nog steeds is Marcel vaak in De Kuip te vinden. Samen met zijn kinderen. “Met m’n oude Vespa ga ik dan op weg. Binnen twintig minuutjes ben ik er dan. Kan ik praktisch voor De Kuip parkeren. En mijn plek zoeken in het stadion. Ideaal. En ook mijn kids zijn helemaal gek van de club. Dat kon natuurlijk ook niet anders”, grapt de geboren Rotterdammer.

Kunstenaar

Naast zijn liefde voor Feyenoord kende Marcel in zijn leven nog een passie. “Toen ik oud genoeg was om een potlood vast te houden, begon ik al met tekenen. Dat zat er vanaf een hele jonge leeftijd al in. En die passie is alleen maar uitgebreid door de jaren heen.” Als kind waren de potloden zijn instrumenten. Als tiener ontdekte hij graffiti. Waar hij op legale muren door de stad Rotterdam zijn werk achterliet. “Het ging bij mij niet om de spanning bij het illegaal graffiti spuiten. Ik wilde gewoon iets moois maken met die spuitbussen. Die liefde heb ik vandaag de dag nog steeds. Ik verwerk graffiti nog altijd in mijn werk. De felle kleuren knallen echt van het doek. Het is ook een knipoog naar het verleden. Naar het New York van de jaren zeventig. Ik noem mezelf ‘Labrie was here’, zoals dat destijds op de muren met graffiti werd geschreven.”

‘De Kuip, dat is een fenomeen. En met dit werk heb ik dat tot uiting willen brengen’

Het bestaan van een kunstenaar staat vol vraagtekens. Toch besloot Marcel om voor zichzelf te beginnen. “Het begon met een passie. En op een gegeven moment merkte ik dat er waardering was voor mijn werk. Dus besloot ik negen jaar geleden om de sprong te wagen. Om van mijn passie mijn werk te maken. En ik heb geen moment spijt gehad van die keuze. Ik verdien met hetgeen wat ik het liefste doe, mijn geld, dat is toch het mooiste wat er is.” Over of de kunstenaar als jonge knul ook een andere droom had, zoals voetballen in De Kuip, is Marcel heel duidelijk. “Nee. Hoe leuk ik voetbal ook vond, en nog steeds trap ik graag tegen een balletje, wist ik direct dat op het voetbalveld niet mijn talent lag. Zulke illusies heb ik ook nooit gehad.”

Feyenoord op het doek

Al gauw vond Feyenoord een weg op de doeken van Marcel. “Eerst begon het met schetsen. Van bijvoorbeeld De Kuip. Ik werkte voorheen vaak met zwart-wit tinten. Dus daar pasten die schetsen van De Kuip ook bij. Ons stadion, het is een bron van inspiratie. De sfeer, de supporters, de emotie: daar kan je zoveel kanten mee op. Als kunstenaar ontwikkel je je ook. Nu werk ik veel met graffiti en felle kleuren. Ook met deze stijl heb ik Feyenoord verwerkt.” Zo heeft Marcel portretten gemaakt van Feyenoord-iconen als Coen Moulijn. Maar voornamelijk het stadion, onze Kuip, wordt door de kunstenaar gebruikt als inspiratie.

Zijn grootste trots is ‘De tempel aan de Maas’. Op het doek staat met grijstinten De Kuip afgebeeld. “Die heb ik nagetekend op basis van foto’s. Vervolgens heb ik verschillende lagen graffiti erin verwerkt. Met teksten zoals onder andere ‘We shall not be moved’ in graffiti. Met felle kleuren, zodat het nog meer van de muur springt. De Kuip, dat is een fenomeen. En met dit werk heb ik dat tot uiting willen brengen. Dat is toch aardig gelukt, mag ik eerlijk zeggen.” Onder de Feyenoord-supporters is dit werk ook een hit. “Ik heb er meer dan honderd verkocht. Elke keer als ik ‘De tempel aan de Maas’ op Facebook zet, krijg ik direct goede reacties.” Zelfs clubicoon Gerard Meijer heeft een exemplaar. “Voor zijn verjaardag gaf zijn vrouw hem dat cadeau. Ik mocht het werk vorig jaar overhandigen. Dat was een heel bijzonder moment.”

Inspiratie

Ook bepaalde voetbalwedstrijden hebben Marcel geïnspireerd om zijn kwasten op te pakken. Zoals het WK 2014. “Ik heb van de legendarische kopbal van Robin van Persie een schilderij gemaakt. En ook één van Dirk Kuyt.” Marcel heeft de huidige captain van Feyenoord op zijn knieën zittend, met zijn armen naar de hemel gestrekt, afgebeeld. Het was na de gewonnen wedstrijd tegen Mexico. De Katwijker speelde een sterke pot, precies zeven jaar na de dood van zijn vader. “Het was een kippenvelmoment, dat draaide om meer dan alleen voetbal. De emotie is zichtbaar en dat heb ik ook met dit doek willen afbeelden.” En dat is gelukt, want toen Dirk Kuyt dit werk van Marcel zag, wilde hij het hebben. “Via via had Kuyt een foto gezien van mijn schilderij. Toen ik hoorde dat hij het wilde overnemen, was ik dolenthousiast. Het duurde even voordat ik het kon overhandigen, want hij woonde destijds nog in Turkije. Met mijn hele gezin heb ik uiteindelijk het schilderij aan Dirk gegeven. Dat was een onvergetelijk moment voor mij.”

Nog niet klaar

Een mogelijk kampioenschap borrelt al in het hoofd bij Marcel. “Ik heb genoeg ideeën om dat feestje op het doek tot leven te brengen. Maar daar durf ik nog niets van te zeggen. Pas als we daadwerkelijk die schaal binnen hebben, zal ik eraan beginnen. Je weet nooit wat er allemaal nog kan gebeuren. We staan er goed voor, maar ja, het is nog niet binnen, hè?”

Wil je meer weten over Marcel Labrie en zijn werk? Bezoek dan zijn website (https://www.labriewashere.nl/) en zijn Facebookpagina (https://www.facebook.com/labriewashere/?fref=ts).

Dit artikel is verschenen in de meest recente uitgave van Hand in Hand. Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden van De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van De Feijenoorder kan hier.

De spanning in de titelstrijd is niet meer uit te houden. De ene Feyenoorder wil hier liever zo min mogelijk mee worden geconfronteerd, terwijl de ander juist in deze periode 24/7 met zijn of haar cluppie bezig wil zijn. Voor die laatste groep is er deze week weer geweldig nieuws: de nieuwe Hand in Hand is uitgekomen! Deze maand met onder meer spelersinterviews met Brad Jones en Jan-Arie van der Heijden. En uiteraard veel andere mooie artikelen.

Van der Heijden spreekt in zijn gesprek met Hand in Hand over menig onderwerp, waaronder de supporters: “Toen we na Heerenveen uit de supporters gingen bedanken, leek het wel of we thuis speelden. Ook in alle andere vakken zaten ze. Hahaha. Mooi is dat. De kracht van het Legioen is in heel Nederland bekend. Dat van die twaalfde man is echt zo. We hebben ook moeilijke momenten gehad, maar als ze er dan achter gaan staan, voel je enorme power en het team voelt dat heel goed aan.”

Jones wist voor zijn komst ook dat de supporters voor een geweldige sfeer kunnen zorgen: “Ik sprak Luke Wilkshire wel eens toen hij hier nog speelde en hij zei altijd dat spelen in De Kuip heel bijzonder is: het stadion, de fans. Toen Feyenoord kwam, heb ik niemand gebeld om te vragen: moet ik het doen? Daar was ik snel uit.” Verderop in het blad komt zijn vrouw Dani aan het woord in de rubriek ‘Op de bank met…’.

Ook in deze Hand in Hand: freelance sportfotograaf Sander Chamid, kunstenaar Marcel Labrie die zijn liefde voor Feyenoord verwerkt in zijn werk, één van onze verslaggevers die undercover naar De Klassieker in de Arena ging en daar met “ervaring rijker en een illusie-armer” een verslag over schreef, schaatser en Feyenoord-supporter Jan Smeekens, prachtige foto’s, verhalen van 80 jaar De Kuip en nog veel meer.

Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden met een lidmaatschap inclusief Hand in Hand van De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van De Feijenoorder doet u door hier te klikken. Als lid inclusief de Hand in hand geniet u naast vele voordelen maandelijks van ons exclusieve magazine Hand in Hand.

Bron: Hand in Hand, april 2017