Hand in Hand nummer 4 editie december wordt vandaag en maandag bezorgd bij leden van De Feijenoorder. In deze editie interviews met Sam Larsson en Jens Toornstra. Verder onder andere een fotoverslag uit Charkov en een in memoriam voor Hans Kraay sr. Een icoon om nooit te vergeten.

Sam Larsson: “Nicolai Jørgensen is een beest”

Sam Larsson is een van de nieuwe aankopen van Feyenoord. Op de vraag welke speler het meeste indruk op Sam heeft gemaakt antwoord hij: “We hebben heel veel goede spelers, maar Nicolai Jørgensen is echt een beest. Hij is met zijn klasse en werklust heel belangrijk voor de ploeg.  Ik wil er verder niet te veel spelers uitlichten, maar wil ook Steven Berghuis nog noemen. Het is mooi om met zo’n goede speler in de voorhoede te staan”.

Jens Toornstra en zijn tien mooiste momenten

Jens antwoord dat het doelpunt vorig seizoen tegen Sparta zijn mooiste goal uit zijn carrière is. “Die lange bal van Botteghin, die nam ik aan op mijn borst. Ik maakte in de lucht een een-tweetje met Karsdorp, toen nam ik ‘m nog één keer aan en schoot ‘m in de korte hoek in de kruising. Toen zat het allemaal mee, nu zit het even heel erg tegen”.

In memoriam Hans Kraay sr.

Oud-speler en trainer van Feyenoord Hans Kraay sr. is 27 oktober op 81-jarige leeftijd overleden. De verdediger speelde 249 wedstrijden voor Feyenoord en was daarnaast ook trainer en technisch directeur van de Rotterdamse club. Redacteur Peter Tetteroo beschrijft de spelers en trainer carrière van Hans Kraay sr.

Meer lezen?

De nieuwste editie van Hand in Hand valt vandaag en maandag op de mat bij leden. Het magazine is voor €4,99 verkrijgbaar bij de betere boekhandels. Wil je voortaan ook maandelijks Hand in Hand ontvangen? Word dan lid van De Feijenoorder. Je ontvangt tien keer per seizoen magazine Hand in Hand, ondersteunt de sfeeracties (o.a. de megaspandoeken) in het stadion en helpt de vereniging bij het behartigen van de belangen van supporters. Lid worden kan door hier te klikken.

Op 31 oktober 2016 overleed de moeder van Tonny Vilhena op 52-jarige leeftijd aan kanker. De Feijenoorder staat daarom vandaag stil bij dit grote verlies voor de familie Vilhena. Dat doen we met het interview dat de redactie van Hand in Hand drie jaar geleden had met Janet Vilhena. Het was 2014, Tonny was twee jaar daarvoor doorgestroomd vanuit de jeugdopleiding en draaide al goed mee, maar dat hij anno 2017 een van de kartrekker zou zijn, kon zijn moeder toen nog niet weten.

Televisiecamera’s ontwijkt ze vakkundig, interviews geeft ze zelden en ze zit lang niet altijd in het stadion als haar zoon Tonny Vilhena speelt. Feyenoord en Tonny zijn meer de taak van haar man Toy. Toch mag Hand in Hand op bezoek bij Jeannette (“Janet mag ook”) Vilhena in Maassluis.

Tekst: Ellen Mannens Beeld: Tjitte van Dalen

Waar ze de laatste wedstrijd heeft gekeken? Bij een vriendin thuis, op de bank voor de tv, samen met haar dochter. Eerst uit eten en dan samen voetbal kijken. Dat vindt ze wel zo fijn. “Thuis hoef ik me niet in te houden. Op de tribune in het stadion moet je toch een beetje opletten wat je zegt”, vertelt Jeannette Vilhena, moeder van middenvelder Tonny Vilhena. Ze noemt zichzelf dan ook zonder blikken of blozen ‘Mooi-weer-supporter’. “Uitwedstrijden ga ik sowieso niet en thuiswedstrijden zoek ik uit.”
Natuurlijk is ze trots op haar zoon, die het op zijn zeventiende tot het eerste elftal van Feyenoord schopte en met Oranje onder de zeventien al Europees Kampioen werd. De vele foto’s in het trappengat van hun huis in Maassluis zijn het bewijs. “Maar hij doet het allemaal zelf hoor. Het enige wat je als ouders kunt doen, is achter hem staan en hem steunen waar je kunt. Verder moet hij het met zijn eigen benen doen.”

’Ik wilde dat hij eerst zijn zwemdiploma’s zou halen. Daar was Tonny het natuurlijk totaal niet mee eens’

Zo gaat het al sinds Tonny op zijn achtste bij VDL Maassluis werd gescout door Peter Houtman. “Hij speelde daar sinds zijn zesde. Je hebt in Maassluis meerdere clubs, maar hij moest van mij op VDL. Daar ben ik grootgebracht. Mijn vader speelde er, mijn oom, mijn neven, ik heb er zelf ook nog gespeeld als tiener. VDL Maassluis is een familieclub. Daar voelt het als thuiskomen.”

Vier F-teams telde de Maassluise club op dat moment. Tonny kwam niet in het eerste F-team, waarover hij als zesjarig jochie zwaar gepikeerd was. “De jongens in zijn team konden niet voetballen, zei hij. Tonny voetbalde als klein ventje al met de grote jongens in de buurt mee. Eerst wilden ze hem er niet bij hebben, maar toen ze hem eenmaal toelieten, vonden ze dat hij ook nog wel aardig kon spelen. Dat viel bij VDL ook op. ‘Hij heeft zeker al bij een andere club gezeten’, zeiden ze. Juist niet. Sterker nog: Tonny wilde al eerder op voetbal, maar dat mocht niet van mij. Ik wilde dat hij eerst zijn zwemdiploma’s zou halen. Daar was hij het natuurlijk totaal niet mee eens, maar binnen een jaar tijd had hij zijn A en zijn B.”

Dat is een tik die Tonny van zijn vader Toy heeft, denkt Jeannette. Als haar zoon zijn zinnen ergens op zet, dan gebeurt het ook. “Of om het maar op z’n Maassluis’ te zeggen: Wat ’ie in z’n kop heeft, heeft ’ie niet in z’n kont, want dan kon ’ie het uitschijten. Dat hebben alledrie onze kinderen trouwens. Maar dat hebben ze niet van mij hoor. Ik zorg voor de zachte kant in huis.”

Tonny is de middelste thuis. Zijn vijf jaar oudere zus Sabrina is inmiddels het huis uit en werkt als kleuterleidster. “Een beroep waarin ze creatief moet zijn en dat komt goed uit: ik verzamel al het fotomateriaal en knipsels van Tonny en zij maakt er collages of fotoboeken van.”

Sabrina voetbalde zeven jaar bij VDL Maassluis. Ook Tonny’s vijf jaar jongere broertje Randy staat inmiddels op de Maassluisse velden, nadat hij korte tijd bij de amateurs van Feyenoord speelde. “In het weekend ging Toy met Tonny samen naar Varkenoord en ik volgde later met de trein met Randy. Als Randy eerder moest spelen, gingen we daarna nog bij Tonny kijken. Zo heb ik aardig wat tijd op Varkenoord doorgebracht.”
Als ze eerlijk mag zijn, en daar heeft Jeannette van nature geen moeite mee, dan vond ze de Varkenoord-tijd het leukst. “Toen Tonny bij het eerste kwam, dacht ik: wat moet ik daar in het stadion, met al die businessmensen? Ik vond de sfeer op Varkenoord leuk. Het was als thuiskomen. Hetzelfde gevoel als ik heb bij VDL.”

Varkenoord was inmiddels al negen jaar een vertrouwde plek voor de Vilhena’s. “Nadat Tonny was gescout, werd ons leven wel even omgegooid. Twee keer per week stond na schooltijd het busje te wachten om Tonny op te halen voor de training. En ik maar tegen Tonny zeggen dat hij meteen na school naar huis moest. Dat kostte hem nog wel eens moeite. Bleef hij op school hangen en zat ome Kees of later Piet hier met een bak koffie te wachten. Fijne mensen waren dat. Ze hebben hier ook nog regelmatig gegeten. Als ze Tonny kwamen terugbrengen en het was etenstijd, waarom zou je ze dan niet laten aanschuiven?”

Het is typisch de manier waarop Jeannette tegen de beroemdheid van haar zoon aankijkt: nuchter. Ook wanneer supporters kritiek op haar zoon hebben. “Afgelopen seizoen ging iemand, waar ik bij stond, helemaal uit z’n dak over het spel van Tonny. Ik stond op het punt om met Sabrina vanaf een van de restaurants in de buurt van de Kuip naar de wedstrijd te gaan. Bij de deur begonnen twee mannen tegen me te praten. Na lang vragen vingen ze op dat ik voor Tonny kwam. De een had alleen niet gehoord dat dat was omdat ik z’n moeder ben. Hij ging helemaal los. Wat ik dacht op dat moment? Sabrina, waar blijf je, we moeten naar het stadion. Tsja, ik hecht daar niet te veel waarde aan. Wie zijn zij dat ze zo over Tonny denken te praten? Vaak wordt vergeten wat hij er allemaal voor heeft gedaan om hier te komen. Dat heeft hij echt niet bereikt met neuspeuteren. Maar gelukkig zijn er veel supporters met wie we wel goed omgaan.”

’Een buitenlandse club? Dat zou goed uitkomen, want ik wil wel een vakantiehuisje’

Of ze aan de club gehecht is geraakt, kan Jeannette niet zeggen. “Het had ook een andere club kunnen zijn die hem had gescout”, zegt ze daarover. “Maar uiteindelijk ben ik blij dat het Feyenoord is geworden. Dat is maar twintig minuutjes vanaf hier. Het gaat er bij mij vooral om dat de mensen sociaal zijn. Op Varkenoord had Tonny geweldige trainers. Erwin Pinas, die we op z’n vijftigste verjaardag verrasten in de kantine met allemaal een masker met zijn gezicht op. Dat masker hebben we nog. Of Smolarek, die als hij boos was in het Pools verder ging. Zag je al die jochies beduusd naar hem kijken. En met Rutten zit het op sociaal vlak ook goed, heb ik gehoord. Je hoeft van mij niet iedere keer een handje te komen geven, maar even zwaaien moet toch kunnen. Zo’n type is hij wel. En Tonny vindt het wel fijn dat het kleedkamerregime onder Rutten wat minder streng is.”

’Vaak wordt vergeten wat Tonny er allemaal voor heeft gedaan om hier te komen. Dat heeft hij echt niet bereikt met neuspeuteren’

Wat gebeurt er als er in de toekomst een buitenlandse club aanklopt? “Dat zou goed uitkomen, want ik wil wel een vakantiehuisje”, zegt Jeannette met een samenzweerderige glimlach. “Hij moet dus wel ergens gaan spelen waar het zonnig is. Niet in Engeland en ik houd niet van Italië. Doe maar Barcelona…. dat is natuurlijk gekkigheid. Maar we hebben het hier wel al over gehad. Als Tonny naar het buitenland gaat, gaat Toy mee en komen Randy en ik in het weekend. Ik wil Randy niet weghalen bij zijn vriendjes. En Sabrina woont natuurlijk al op zichzelf.”

Grote zus Sabrina was trouwens negentien toen ze het ouderlijk huis verliet, dezelfde leeftijd als Tonny nu heeft, maar Jeannette ziet hem nog niet zo snel vertrekken. “Die heeft het hier nog veel te goed.”

Hand in Hand editie oktober/november wordt vandaag en maandag bezorgd bij leden van De Feijenoorder. In deze editie: interviews met Eric Botteghin en Michiel Kramer en de verklaring van CheapTickets over de boekingsproblemen.

Michiel Kramer over zijn plek op de reservebank:

“Dat zal nooit wennen en dat moet volgens mij ook niet. Ik heb er nu wel minder moeite mee dan vorig jaar, omdat het nu vanaf de voorbereiding duidelijk was. Vorig seizoen had ik veel frustratie over de concurrentiestrijd. Die is nu weg. Ik vecht en strijd nu voor mijn plekje. Als Nicolai niet speelt, moet ik zorgen dat ik er klaar voor ben.”

Eric Botteghin over transfergeruchten:

“Die doen me niet zoveel. Ik sta met beide voeten op de grond en ben niet het type dat nerveus wordt als er sprake is van een transfer. Natuurlijk heb ik wel meegekregen dat er geruchten gingen in de zomerstop. In de voetbalwereld weet je dat er na een goed seizoen belangstelling komt en dat andere spelers van het ene op het andere moment bij een andere club kunnen zitten. Maar ik ben gewoon op trainingskamp gegaan en heb het rustig aangezien.”

Cheaptickets zet supporters buitenspel

‘Helaas is je boeking door technische problemen niet gelukt’. Tientallen supporters die via boekingswebsites een vliegticket naar een van de Europese speelsteden probeerden te boeken, kregen deze boodschap en zagen hun Europese trip bijna in het water vallen. Hand in Hand zocht uit wat er mis ging.

Meer lezen?

De nieuwste editie van Hand in Hand valt vandaag en maandag op de mat bij leden. Het magazine is voor €4,99 verkrijgbaar bij de betere boekhandels.

Wil je voortaan ook maandelijks Hand in Hand ontvangen? Word dan lid van De Feijenoorder. Je ontvangt tien keer per seizoen magazine Hand in Hand, ondersteunt de sfeeracties (o.a. de megaspandoeken) in het stadion en helpt de vereniging bij het behartigen van de belangen van supporters.

Lid worden kan door hier te klikken.

Nog een weekje wachten en dan valt de Hand in Hand weer bij onze leden op de deurmat. De Hand in Hand staat vol met unieke foto’s en verhalen, exclusief geschreven door supporters, voor supporters.

In deze editie lees je onder andere: een interview met de spelers Michiel Kramer en Eric Botteghin en ook een interview met schrijver Michel van Egmond over het boek ‘King’ het bijzondere leven van Chris Gyan. Ook lees je een artikel over het Noord Brabantse dorp Haps, wat vol met Feijenoorders blijkt te zitten én hebben we nog een foto-reportage over de première van de documentaire ‘Kuyt’ en een fotocollage van opgestuurde kampioenstatoeages. Tenslotte is redacteur Jeroen de Wit in de wereld van reisaanbieders zoals Cheaptickets gedoken. Oftewel volop leesvoer en afwisseling in onderwerpen.

Ben je al lid van De Feijenoorder? Dan ontvang je Hand in Hand eind volgende week automatisch in de bus. Ben je nog geen lid en wil je Hand in Hand ook ontvangen? Meld je dan nu aan door hier te klikken. Voor drie tientjes per jaar ontvang je Hand in Hand 10x automatisch thuis.

Je mag ook nog een Feyenoord-cadeau kiezen. En je profiteert van nog veel meer voordelen….

ANP-FOTOGRAAF ED OUDENAARDEN OVERLEEFDE
HELIKOPTERCRASH OP WEG NAAR DE KUIP

TEKST: FRANS REICHARDT * FOTO’S: EDWIN VERHEUL

“Kan je meteen die rotzooi effe opruimen?”, vraagt Ed Oudenaarden als hij opendoet en wijst naar het huishoudelijk afval naast de voordeur. Het ijs is meteen gebroken. De Feijenoorder is te gast bij Rotterdammer Ed Oudenaarden, tot 2010 sportfotograaf voor ANP, het Algemeen Nederlands Persbureau. In zijn rolstoel gaat Ed ons voor naar de woonkamer. Joviaal klinkt het: “Welkom, jongens! Koffie?”.           

“Ik ben geboren in Rotterdam, op het Zuidplein, en opgegroeid tussen Sportdorp en Kreekhuizen. Als Feyenoord thuis speelde, werd er bij ons in de straat geparkeerd. Stonden ze effe lekker bij ons tegen de heg te pissen voordat ze naar het stadion liepen. Dan zei mijn vader: “Oh God, daar gaat mijn heg!”

Mijn vader en mijn broer waren Feyenoorders. Zij gingen ook naar De Kuip. Ik niet, gek genoeg. Ik was helemaal niet zo sportminded.”

BLOEMETJES EN BIJTJES

“Toen mijn oudste broer het huis uitging, maakte ik in zijn slaapkamer een dokaatje (doka = donkere kamer om foto’s te ontwikkelen – FR). Ik was 12 jaar en kocht van mijn spaargeld een Praktica fotocamera. Ik ben begonnen met het fotograferen van bloemetjes en bijtjes. De koelkast van mijn moeder gooide ik vol met insecten, want ik had gelezen dat die door de kou traag werden. Dan kon ik ze makkelijker fotograferen.”

PRAKTIJKJONGEN

“Met school had ik niet veel. Op de lagere school ging het nog wel. Er stond in mijn rapport: ‘Ed is snel klaar, maar houdt anderen van het werk’. Ging ik zitten klooien, weet je wel. De verwachtingen waren hooggespannen en ik ging naar het Van Oldenbarneveld Ravenswaard in IJsselmonde, kwam ik in de HAVO/Atheneum-brugklas. Moest ik ineens echt gaan leren. Scheikunde vond ik niks, wiskunde ook niet. Ik begreep niet wat ik daar allemaal mee moest, met die formules. Ik ben een praktijkjongen. Toen ik twee keer was blijven zitten, kreeg ik de keuze: of serieus mijn best gaan doen of van school af. Toen koos ik het laatste en ben ik gaan werken. Eerst als kelner, daarna als verkoper bij Kinorama.”

APARTE VOGELS

“Op mijn 20^e zag ik dat Fotopersburo Cor Vos een leerling-fotograaf zocht. Mocht ik bij Cor Vos thuis komen. Hij lag op de bank, keek naar mijn werk en zei: ‘Ziet er niet slecht uit’. Mocht ik sportwedstrijden gaan fotograferen. Wielrennen. Amateurvoetbal. Voor huis-aan-huiskrantjes. Later nam hij me in dienst. Na zes jaar bij Cor Vos ging ik bij het ANP werken. Daar ben ik 25 jaar gebleven. Omdat ik in loondienst werkte, hoefde ik niet van de ene opdracht naar de andere opdracht te vliegen. Als freelancer moet je dat vaak wel. Ik kon ervoor kiezen ergens te blijven hangen als ik dacht nog een goed beeld te schieten. Ik zocht altijd naar dat ene goeie nieuwsmoment. Veel fotografen zijn op zoek naar een mooi plaatje.

Fotografen zijn vaak aparte vogels. Een beetje anarchistisch. Als fotograaf sta je een beetje buiten het leven. Je kijkt ernaar, je observeert, je beschouwt. Dan zie je ook wat voor een poppenkast het is. Dan loop je op Koninginnedag mee met de stoet en dan zie je dat Máxima eerst naar iedereen lacht en zwaait en zodra ze naar binnen gaat, is die glimlach gelijk weg. Dat is leuk om te zien.”

SUPPORTERS

“In 1980 kwam ik voor het eerst als fotograaf in De Kuip. Daarna ben ik er nog honderden keren geweest. Zo’n kolkende Kuip kun je met niks vergelijken. Ik voelde me er altijd welkom. Op een gegeven moment kwam ik er elke week. Supporters leren je dan kennen. Dat kwam wel eens van pas. Toen Erwin Koeman trainer was en de resultaten slecht waren, werd de spelersbus een keer opgewacht bij De Kuip. Teleurgestelde supporters wilden een gesprek met Koeman. Daar stond ik bij. Ik begon niet meteen foto’s te maken. Toen ik op een gegeven moment mijn camera pakte, zei een supporter: “Wat gaan we doen? Geen foto’s, hè!” Een andere supporter zag dat ik het was en zei: ‘Met hem is het goed, dat mag wel.’

Vroeger werd je wel bespuugd. Dan trok je een regenjackie aan en dat zat na de wedstrijd onder de rochels. Het is mij ook wel eens overkomen dat ik tijdens een wedstrijd mijn laptop openklapte en FLATS!, zat er een kroket op mijn beeldscherm. Dan kun je beter niet boos reageren, dus ik heb heel voorzichtig die smurrie van mijn scherm geveegd en verder gewerkt alsof er niks was gebeurd. Gaandeweg is dat afgezwakt en opgehouden.”

CRASH

Het is 27 juni 2010. In de aanloop naar de start van de Tour de France, een week later in Rotterdam, organiseert het Gemeentelijk Havenbedrijf een wedstrijd voor amateurwielrenners: Tour du Port. Het Havenbedrijf nodigt drie fotografen uit voor een helikoptervlucht met als eindbestemming De Kuip. Aanvankelijk zou Robin Utrecht meegaan, maar op het laatste moment krijgt hij van ANP een andere opdracht. Ed is zijn vervanger. Ben Wind en Rob Cloosterman, collega-fotografen, gaan ook mee. Ze stijgen op vanaf Zestienhoven. Boven de Maasvlakte gaat het mis. De helikopter met vijf inzittenden stort neer. Vier inzittenden – Ben, Rob, de piloot en een gemeentevoorlichter van het Havenbedrijf – komen om het leven. Ed is de enige overlevende. Hij breekt zijn bekken, bovenbenen, ribben, zijn kaak en de onderste vijf ruggenwervels. “Die hebben ze met pennen en schroeven weer aan elkaar gezet. Maar die beschadigde zenuwen kunnen ze niet repareren.” Ed houdt aan de crash een gedeeltelijke dwarslaesie over.

SYSTEEMPLAFOND

“Toen ze mij uit de helikopter haalden, was ik bij kennis. De brandweerman die erbij was, heb ik later gesproken en die vertelde dat ik mijn naam wist en dat ik zei dat ik veel pijn had. In het ziekenhuis hebben ze mij acht dagen in coma gehouden om me makkelijker te kunnen opereren. Toen ik na acht dagen ontwaakte, had ik geen idee waar ik was. Ik zag een systeemplafond en dat had ik thuis niet. Ik keek opzij en dacht: ‘Dit lijkt wel een ziekenhuis’. Toen keek ik naar het voeteneind en daar zat mijn familie. Ik dacht: ‘Ik zal toch niet zijn overleden?’. Ik kon niet praten. Er kwam niks uit. Ik kreeg een bordje en daar kon ik teksten op tikken. Dus ik vroeg: wat is dit? Toen werd mij verteld dat ik was neergestort met de helikopter. Ik kon me daar niks van herinneren.”

Na een zware revalidatie probeert Ed nog te fotograferen, maar het gaat niet meer. “Als fotograaf moet je je soms in bochten wringen en in de gekste posities staan, zitten of liggen. Dat gaat niet meer. Bovendien heb ik elke dag pijn. Krampen in mijn benen. Neuropathische pijnen, zo heet dat. Zenuwpijnen.”

COOLSINGEL

Op de vraag of hij nog iets kwijt wil, reageert Ed onmiddellijk: “Ik hoop dat Feyenoord kampioen wordt. Die Coolsingel moet gewoon weer een keer vol staan. Doordat ik op Zuid ben geboren en door mijn vader en mijn broer zit die club ook in míjn hart.”
(Noot van de redactie: de droom van Ed is uitgekomen.) 

Ed Oudenaarden (Rotterdam, 1959) werkte 30 jaar als persfotograaf. Hij werkte bij Fotopersbureau Cor Vos en het Algemeen Nederlands Persbureau (ANP). In 2010 verongelukte de helikopter waar Ed in zat. Ed overleefde de crash en hield er een gedeeltelijke dwarslaesie aan over. Tegenwoordig is Ed fervent handbiker.

Het interview met Ed Oudenaarden stond in supportersmagazine Hand in Hand. Leden van De Feijenoorder incl. Hand in Hand abonnement ontvangen het magazine automatisch 10x per jaar. Wil je Hand in Hand ook ontvangen maar ben je nog geen lid? Word dan nu lid van De Feijenoorder door hier te klikken.

Tekst: Boudewijn Warbroek, Foto’s: Piet Bouts

Het nieuwe boek ‘King’ van bestsellerauteur Michel van Egmond moet oud-speler Chris Gyan uit de financiële problemen helpen. De Ghanese publiekslieveling deelt mee in de opbrengst van elk verkocht exemplaar van het deze week gelanceerde boek.

Dat de inmiddels 38-jarige Gyan in forse financiële moeilijkheden is geraakt, komt volgens Van Egmond onder meer doordat mensen misbruik hebben gemaakt van zijn goedheid. Daarnaast heeft de diepgelovige ex-voetballer, die in 2002 met Feyenoord de UEFA-Cup won en in 1999 met onze club de landstitel veroverde, in het verleden veel mensen geholpen die het geld in zijn ogen harder nodig hadden dan hij.

Bijkomend probleem is dat de nu werkloze Gyan, die na zijn voetballoopbaan jarenlang de kost verdiende als sjorder in de Rotterdamse haven, ernstige gezondheidsproblemen heeft. Hij kampt met zware epileptische aanvallen, en moet mogelijk een risicovolle hersenoperatie ondergaan.

Altijd positief en opgewekt

Van Egmond, die Gyan al ruim twintig jaar kent, is getroffen door het levensverhaal van de cultheld. “Chris heeft in zijn leven ongelooflijk veel tegenslag gehad. Maar hij blijft altijd positief en opgewekt. Hij is ook niet zielig. Hij heeft zo ontzettend veel ellende meegemaakt – en nog steeds – maar hij draagt het als een man”, zegt Van Egmond desgevraagd.

In zijn boek beschrijft Van Egmond onder meer dat Gyan, die tegenwoordig in een huis bij het Zuidplein woont, nog altijd een fanatieke Feyenoord-supporter is. In de week tussen de verloren uitwedstrijd bij Excelsior en het gewonnen kampioensduel met Heracles ging hij op dinsdagmiddag in zijn eentje naar De Kuip om op het voorplein te bidden voor het behalen van de landstitel.

Mateloos populair

Chris Gyan stond van 1996 tot 2007 bij Feyenoord onder contract en was in die tijd mateloos populair bij het Legioen. Als hij warmliep voor een invalbeurt, stond het hele stadion voor hem op de banken.

Van Egmond hoopt dat de opbrengst van het boek de problematische financiële situatie van Gyan zal verlichten. Ook De Feijenoorder draagt een steentje bij. De vereniging heeft een bescheiden voorraad Gyan-boeken opgekocht. Nieuwe leden die het volledige lidmaatschap nemen, inclusief Hand in Hand, kunnen een exemplaar van het boek ontvangen als welkomstgeschenk. Klik hier om lid te worden.

Feyenoord doet eveneens een bijdrage. Het boek wordt verkocht via de fanshops. De winst die hierbij wordt gemaakt vloeit niet in de clubkas, maar gaat naar Chris Gyan.

In de eerstvolgende Hand in Hand verschijnt een interview met Michel van Egmond over zijn band met Gyan en over het nieuw verschenen boek.

Hier is-ie dan! De cover van de nieuwe en geheel vernieuwde Hand in Hand.

Na de indrukwekkende kampioensspecial heeft de redactie van Hand in Hand die zomer niet stilgezeten. Achter de schermen is hard ‘gewerkt aan restyling van het magazine’ van de enige echte supportersclub van Feyenoord.

Met unieke foto’s en verhalen, exclusief geschreven door supporters voor supporters.

Ben je al lid van De Feijenoorder? Dan ontvang je Hand in Hand eind augustus automatisch in de bus. Ben je nog geen lid en wil je Hand in Hand ook ontvangen? Meld je dan nu aan door hier te klikken. Voor drie tientjes per jaar ontvang je Hand in Hand 10x automatisch thuis.

Je mag ook nog een Feyenoord-cadeau kiezen. En je profiteert van nog veel meer voordelen….

‘Dat publiek dat op vijf meter afstand van je staat te schreeuwen, dat doet iets met je.’

Elke Feyenoord-supporter heeft wel eens een foto van Pim Ras gezien. Hij is de vaste sportfotograaf voor het AD en maakte inmiddels heel wat legendarische Feyenoord-foto’s. Als jongetje van 8 jaar komt hij aan de hand van zijn vader voor het eerst in de Kuip. Daar raakt hij het meest gefascineerd door de mannen achter het doel met hun grote telelenzen. Pim weet het zeker: ik word sportfotograaf.

TEKST: FRANS REICHARDT * FOTO’S: MANDY HORSTINK, PIM RAS

Stadions

“Ik kom het liefst in de Kuip, maar ik ben geen voetbalman. Ik heb geen verstand van voetbal, maar weet wel wat er speelt en belangrijk is. Ik wil gewoon een mooie foto maken. In de Kuip kan dat. Voor een fotograaf is dit een heel mooi stadion. Ik ben in veel grote stadions over de wereld geweest, maar de Kuip is echt heel bijzonder. Stade de France is groot en indrukwekkend. Het Maracanã is ook groot, maar qua beleving vind ik het toch een stuk minder dan de Kuip.”

“Manchester United heeft een fijn stadion. Daar zitten de fotografen in een verlaagd gedeelte. Daar fotografeer je onder de reclameborden door. Dat is perfect. FC Groningen heeft ook zo’n geul, aan de zijkant van het veld. Speciaal voor fotografen. Wij zijn daar blij mee, want wij werken het liefst vanuit een laag camerastandpunt. Zo’n Arena heeft dat helemaal niet. Dat is gewoon geen lekker stadion. Ook omdat het licht daar niet goed is. In de Arena heb je een beetje viezig, vaal licht. Het licht in de Kuip is perfect.

Het meest verschrikkelijke stadion is absoluut Het Gelredome. Dan is het prachtig weer en houden ze daar het dak dicht. En dan die verschrikkelijke grijze vlakken in de hoek… Daar ga ik liever niet naartoe. Het AD weet dat ook.”

Intiem en intimiderend

“Bij een belangrijke wedstrijd van Feyenoord ben ik altijd nog meer gespannen dan anders. Dat publiek dat op vijf meter afstand van je staat te schreeuwen, dat doet iets met je. Het laat je niet onberoerd. De adrenaline giert dan door mijn lichaam. Ik zit daar niet heel rustig. Toch heb ik nooit last. Als er gescoord wordt, gaat er wel eens bier over je heen. Dat moet je incalculeren. Over het algemeen zijn de supporters positief.”

“Dat lijkt we wel een uitdaging als je een nieuw stadion wilt. Dan moet je eigenlijk die sfeer zien mee te nemen. Maar die kun je niet meenemen, die is ongrijpbaar. In elk geval moet je het stadion niet te groot maken. Je moet het publiek dicht op het veld houden. Dan blijft het intiem en tegelijk intimiderend.”

Duwen

Vorig jaar kregen twee fotografen het tijdens Feyenoord-FC Utrecht met elkaar aan de stok toen zij een foto wilden maken van Kuyt, die na zijn terugkeer zijn eerste doelpunt in de Kuip maakte.

“Ja, Kuyt. Kuyt is mijn favoriet. Een man met vele gezichten. Hij heeft een mooie kop, is heel expressief. Zijn eerste goal na zijn terugkeer, dat juichen móet ik hebben. Je staat met zijn allen achter dat doel waar Feyenoord naartoe speelt. Wat gaat-ie doen als-ie scoort? Gaat-ie naar links of naar rechts? Dan zie je dat-ie naar rechts gaat en dan ga je allemaal naar rechts. Dan is het gewoon duwen, vechten voor die ene foto. Dan duw ik ook, ja. Ik kan redelijk goed duwen. Ze vinden het niet leuk als ik erbij sta, haha. Ik móet gewoon die foto hebben. Het is voor mij ook een wedstrijd. Het is geen hobby. Het is mijn werk. De volgende dag sta ik op de voorpagina van AD Sportwereld, dus dan wil ik elke keer de mooiste foto hebben. Ik ben nu 50, ik doe dit werk vanaf mijn 16^e en loop nog steeds als een kip zonder kop achter Kuyt aan voor die ene mooie foto. Hopelijk gaat dat nooit weg. Als ik dat niet meer heb, maak ik die mooie foto’s niet meer.”

Focus

“Ik ben heel erg gefocust dat ik geen moment mis. Momenten moeten mooi gefotografeerd zijn. De foto moet journalistiek gezien inhoud hebben. Het AD bereikt een miljoen mensen. Dat is mijn drive. Die gaat heel ver. Als de speler die scoort, gaat rennen, moet ik ook als een gek rennen om die mooie juichfoto te hebben. En ik kan niet het veld op. Dat is een no go area.

Mijn foto’s zijn vaak emotiefoto’s. Juichfoto’s of treurfoto’s. Het moment ná het moment. Als ik afdruk, weet ik ‘Pats, ik heb ‘m!’. Dan weet ik al of het goed is of niet, of het scherp is of niet.”

“Als Feyenoord om 14.30 uur speelt, doe ik na afloop in de perskamer de nabewerking. Daar ben ik dan nog zo’n drie uur mee bezig. Tijdens een wedstrijd als Feyenoord-Ajax schiet ik soms wel 3.000 beelden. Die moet ik allemaal zien. Ik stuur er dan zo’n dertig door die ik zelf goed genoeg vind. Bij het AD kijken ze dan of ik heb wat zij willen hebben. Als ik het niet heb, nemen ze de foto van een ander. Van een fotobureau, bijvoorbeeld. Maar ik wil er alles aan doen dat ze mijn foto kiezen. Ik wil gewoon altijd in die krant staan.”

“Op vakantie maak ik bijna geen foto’s. Foto’s moeten voor mij een doel hebben. Wat heb ik aan een mooie foto op mijn telefoon? Ze moeten in de krant staan. Die foto moet gezien worden.”

AD

“Toen ik 16 jaar was, wist ik dat ik sportfotograaf wilde worden. Ik zat op het Caland Lyceum in Hillegersberg. Een van de docenten had contacten met Johan Derksen van Voetbal International en die zorgde ervoor dat Piet van der Klooster en Robert Colette, fotografen bij VI, bij ons op school kwamen vertellen over het vak van fotograaf. Dat waren grote meneren. Toen ik die mannen hoorde praten, wist ik zeker dat ik sportfotograaf wilde worden. Ik zat toen in 5 HAVO of zo.

Na het Caland Lyceum ging ik naar de School voor Fotografie. Het vak van sportfotograaf leerde je daar helemaal niet. Via een schoolgenoot kwam ik in contact met Inter Football, het bureau van spelersmakelaar Maarten de Vos. Zo ging het balletje rollen en ging ik fotograferen voor Rotterdams Nieuwsblad, Algemeen Dagblad, Rotterdams Dagblad.”

“Het AD is mijn belangrijkste opdrachtgever. Dat is mijn podium. Al vanaf 1987. Bij de krant zijn ze blij met me, ik voel me erg gewaardeerd. Ze sturen me naar Brazilië om de Olympische Spelen te fotograferen. Dat kost een hoop geld. Er zijn weinig fotografen die dat mogen doen. Het AD laat mij mede het gezicht van de krant bepalen. Daaruit spreekt waardering.

Het AD is echt mijn krant, ik zou voor geen andere krant willen fotograferen. Ik ben een AD-man. Ik hoop ook dat dat altijd zo blijft.”

De Top 3 van Pim Ras

Wat zijn de favoriete Feyenoord-foto’s van Pim Pas?

1. Kuyt scoort na terugkeer
“Dirk Kuyt is terug in de Kuip en maakt tegen FC Utrecht zijn eerste competitiegoal. Hij staat als een veldheer en laat het gejuich over zich heen komen.” – 9 augustus 2015

2. Paul Bosvelt houdt UEFA Cup omhoog

“Paul Bosvelt tilt de UEFA Cup in de lucht. Feyenoord verslaat in 2002 in de finale in de Kuip Borussia Dortmund. Een historisch moment.” – 8 mei 2002

3. Guidetti jut het publiek op

“John Guidetti scoort uit een penalty tegen aartsrivaal Ajax. Hij scoort die middag drie keer en Feyenoord wint met 4-2.” – 29 januari 2012

Pim Ras (Rotterdam, 1966) is vaste sportfotograaf voor het AD en fotografeerde op talrijke internationale toernooien, waaronder acht EK’s en WK’s voetbal en zeven Olympische Spelen. Met zijn foto’s won hij diverse prijzen bij de wedstrijd om de Zilveren Camera en de internationale fotowedstrijd van de Franse sportkrant l’Equipe. Hij won de Zilveren Camera 2009 voor zijn fotoserie van het Koninginnedagdrama in Apeldoorn.

Het interview met Pim Ras stond in supportersmagazine Hand in Hand van oktober 2016. Leden van De Feijenoorder incl. Hand in Hand abonnement ontvangen het magazine automatisch 10x per jaar. Wil je Hand in Hand ook ontvangen maar ben je nog geen lid? Word dan nu lid van De Feijenoorder door hier te klikken.

‘ALLEEN IN DE KUIP KRIJG IK KIPPENVEL’

Hij denkt snel, praat snel en leert snel. Met zijn 29 jaar is hij een ‘jonkie’ binnen het gilde van sportfotografen. Toch heeft hij zijn talent voor sportfotografie inmiddels bewezen. De liefde voor Rotterdam was er altijd al, die voor Feyenoord is er gekomen door zijn werk in de Kuip. Hand in Hand gaat in gesprek met Pro Shots fotograaf Kay in ’t Veen.

TEKST: FRANS REICHARDT * FOTO’S: EDWIN VERHEUL, KAY IN ‘T VEEN

“Ik werk als freelance fotograaf voor sportpersbureau Pro Shots. Pro Shots werkt met een netwerk van negentien sportfotografen door heel Nederland. Omdat ik onder de rook van Rotterdam woon, word ik veel ingepland op wedstrijden van Feyenoord. Dit werk doe ik niet fulltime. Omdat ik mij uitsluitend richt op sportfotografie, heb ik daarnaast mijn eigen onderneming, een internetbureau dat zich voornamelijk bezighoudt met e-commerce oplossingen en websites. Eerst fungeerde sportfotografie voor mij als belangrijke afleiding en ontspanning. Nu is het niet meer uit mijn werkzame leven weg te denken.”

SPORTFOTOGRAFIE

“Mijn vrouw hockeyde vrij hoog in Rotterdam. Bij haar heb ik een keer langs de lijn gestaan met mijn camera. Iedere foto was leuk, elk beeld had actie en emotie. Ik hoefde er geen enkele moeite voor te doen om iets te vinden wat fotogeniek was, want álles was fotogeniek.

Zeven jaar geleden werd ik door Pro Shots gevraagd bedrijfsfotografie te doen. Ik heb toen tegen Stanley Gontha, de eigenaar van Pro Shots, gezegd: “Allemaal leuk, festivals en events, maar mijn passie is sportfotografie. Als je vindt dat ik daarvoor andere spullen nodig heb, zeg het me, ik schaf het aan en ik ga het doen.”

ANTICIPEREN

“Bij Pro Shots mocht ik beginnen met het fotograferen van kleine sporten als volleybal en basketbal. Daarna mocht ik naar het amateurvoetbal, de Jupiler League en af en toe een eredivisiewedstrijd. In een tijdbestek van twee jaar werd ik vaste fotograaf voor de eredivisie. Door het fotograferen van een sport ga je je ook meer voor zo’n sport interesseren. Dat had ik met basketbal en dat had ik ook met voetbal. Als fotograaf moet je anticiperen op wat er op het veld gebeurt. Voor iedere nieuwe sport die ik ging fotograferen, ging ik mij volledig inlezen, research doen en wedstrijden terugkijken. Zo wilde ik er achter komen wat een sport inhoudt en zo mooi maakt. Ik ben nu helemaal gek van voetbal.”

FERNANDO RICKSEN

“Mijn eerste opdracht in het voetbal was een gedenkwaardige: de terugkeer van Fernando Ricksen bij Fortuna Sittard in december 2010. Fortuna speelde uit tegen RKC. Ik kreeg opdracht om voor een regionale krant foto’s te maken van Ricksen. Met gezonde spanning ging ik naar Waalwijk. Voor het eerst naar een echt stadion: het Mandemakers Stadion. Ik foto’s maken. Het was een avondwedstrijd, kunstlicht dus, best lastig. Toch een mooie serie beelden geschoten en online gezet. Belt mijn opdrachtgever mij op. Die was laaiend! “Wat ben je in godsnaam aan het doen? Dit is waarschijnlijk de laatste wedstrijd waar jij naartoe mag. Wat heb ik hier nou aan, man?!” Wat bleek? De eerste foto’s die ik online zette, waren mooie foto’s van Fernando Ricksen, maar zonder bal. Terwijl de deadline naderde en kranten gingen bellen voor foto’s van Ricksen met bal, had ik alleen oog voor een mooi beeld van de hoofdpersoon en vond ik die bal maar bijzaak. Daar heb ik veel van geleerd. Ben me meteen serieus gaan verdiepen in voetbalfotografie.”

DE KUIP

“De eerste wedstrijd die ik fotografeerde in de Kuip was die tussen Feyenoord en Sportclub Feijenoord in juli 2010. Het was een oefenwedstrijd, het stadion zat niet vol en Feyenoord speelde in een flets geel uitshirt. Ik was meer geïmponeerd door de grootsheid van het stadion dan door een bepaalde speler. Ik kende de naam Wijnaldum natuurlijk wel, maar moest vooraf even een foto van hem opzoeken om met zekerheid te kunnen zeggen welke speler hij nou was. Maar dat stadion… dat maakte zó’n indruk.

Door mijn werk als fotograaf ben ik Feyenoord-supporter geworden. In korte tijd zijn de Kuip, de supporters en de club voor mij meer gaan leven. Ik had altijd al een voorliefde voor Rotterdam, voor de architectuur en de Rotterdamse mentaliteit. De Feyenoord-cultuur, daar voel ik me erg in thuis. Van Feyenoord wil ik nu ook alles volgen. Dat heeft vooral te maken met mijn fascinatie voor dit stadion. Je kunt mij niet wijsmaken dat er iemand oprecht meent dat een ander stadion in Nederland mooier is. Dat bestaat gewoon niet.”

KIPPENVEL

“De Kuip is soms zo krankzinnig indrukwekkend. Zo’n minuut stilte en dat dan bijna 50.000 mensen stil zijn. Dat vind ik ongelooflijk mooi. Als het fluitsignaal klinkt, zwelt meteen dat geluid weer aan. Waanzinnig. Toen een volle Kuip sterretjes afstak om steun te betuigen aan trainer Ronald Koeman, nadat zijn vader was overleden. Kippenvel! Dat krijg ik alleen in de Kuip.”

INSTAGRAM

“Ik ben vrij actief op Instagram. Daar plaats ik soms beelden die ik maak. Ik ben veel bij Feyenoord dus staan er vanzelf ook veel beelden van Feyenoord op. Dit stadion levert gewoon snel mooie beelden op. Het licht is hier fantastisch. Wedstrijden van Feyenoord zijn bovendien leuker om te fotograferen omdat er vaak meer actie en strijd in zit. Bij anderen is het vaak saai en slaapverwekkend, ook voor ons als fotografen. Hier gaat het er bovenop, dat is ook voor ons leuker.

Op Instagram heb ik nu meer dan 8.500 volgers, dat is best veel. Volgers waarderen je werk en gaan je ook herkennen. In de Kuip roepen supporters je naam, ze zwaaien naar je of ze maken een foto van mij en zetten die dan op Instagram. Dat is leuk.”

FANATISME

“Als fotograaf merk je heel goed hoe fanatiek de Feyenoord-aanhang is. Het publiek zit er in de Kuip ontzettend dicht op, en als fotograaf zit je tussen publiek en spelers in. Er is zoveel kabaal. Toch heb ik hier nooit problemen gehad. Ik kan hier prima werken. In andere stadions maak ik wel gekkere dingen mee. Dan voel je je niet altijd veilig. Tijdens mijn eerste ADO-Ajax stuurde ik tijdens de wedstrijd op mijn laptop alvast wat beelden door na een doelpunt van Ajax. ADO-supporters op de tribune achter mij zagen dat en toen kwamen er wat treetjes bier over me heen. Moest ik mijn laptop beschermen om schade te voorkomen. Terwijl ik dan alleen mijn werk doe. Als fotograaf kan ik heel blij worden van een mooie juichplaat van een andere club.”

AMBITIEUS

“Het klinkt misschien onbescheiden, maar ik vind mezelf een van de betere fotografen. En ik wil beter worden. Ik ben best ambitieus. Ik zie mezelf als beroepsfotograaf. Het is nu geen hobby meer, maar serieus werk. Anders zou ik heel veel wedstrijden niet doen. Het is echt niet leuk om in de regen of bij min 4 in de sneeuw langs de lijn te zitten.
Toen ik laatst de kans kreeg naar Manchester-Feyenoord te gaan, heb ik die met beide handen aangegrepen. Dat vond ik ontzettend gaaf. Omdat ik altijd last heb gehad van vliegangst heb ik AS Roma-Feyenoord vorig jaar aan mij voorbij laten gaan. Ik vind Italië een fantastisch land, maar die wedstrijd liet ik toch aan een collega, zodat ik niet hoefde te vliegen. Afgelopen zomer heeft mijn vrouw mij meegesleept het vliegtuig in naar Ibiza. Dat ging goed, dus ik vond dat ik meteen moest doorpakken en naar Manchester moest. Old Trafford is een fantastisch mooi stadion en voor een fotograaf is het er fijn werken. Door het werken in het buitenland groei ik als professional. Voor elke sportfotograaf is het bijna een droom om eens op een Olympische Spelen te staan. Ook EK’s, WK’s en Champions League finales staan op mijn wensenlijstje.”

VOETBALGEK

“Bij ons thuis leefde voetbal wel. Mijn vader is helemaal voetbalgek en kijkt elke zondagavond de samenvattingen. Ook mijn broer was wel bezig met voetbal. Ik was meer met computers bezig. Ik was toch een beetje een nerd. De interesse voor voetbal was er enkel als er grote toernooien waren, die volgde ik wel. Maar ik voetbalde zelf niet en was er ook niet mee bezig. Zelf ben ik sowieso niet zo’n sporter. Door het fotograferen van sport ben ik me wel veel meer voor sport gaan interesseren.

Mijn oudste zoon is 4 en zit net op school. Mijn jongste zoon is gek van een bal, die heeft het voetbal al meer in zich. Het lijkt me leuk om ze straks mee te nemen naar de Kuip.”

DE TOP 3 VAN KAY IN ‘T VEEN

Wat zijn de favoriete Feyenoord-foto’s van Kay in ‘t Veen?

1. KUYT IN EXTASE

“In de allerlaatste minuut van Feyenoord-Ajax komt Feyenoord op 1-0 door een eigendoelpunt van Joël Veltman in een duel met Dirk Kuyt. Feyenoord bekert verder. Ik sprint richting spelers en vergeet mijn groothoeklens. Ik heb enkel mijn telelens. Ik heb de spelers naar achter geduwd om ook maar een enkele scherpe plaat te krijgen. Ik móest koste wat kost een goede foto hebben. Dat leverde deze unieke plaat op. Veel juichfoto’s lijken op elkaar, maar dit is toch wel een unieke foto, al zeg ik het zelf. Vol emotie en blijdschap.” – 28 oktober 2015

2. HULDIGING FEYENOORD

“Eigenlijk zou ik de huldiging helemaal niet gaan fotograferen. Ik had het druk met werk en had op die maandag afspraken. Omdat ik toch in Rotterdam moest zijn, legde ik voor de zekerheid toch maar spullen in de auto. Op het laatste moment vroeg ik iemand die op de Coolsingel een kantoor heeft of hij me op het dak kon loodsen. Dat lukte en dit gaf mij de mogelijkheid dit fantastische beeld te maken. Feyenoord is niets zonder het legioen.” – 25 april 2016

3. ELIA ALTIJD VOL ENERGIE

“Ik hou er van als spelers euforisch zijn. Dit maakt voor mooie foto’s, bij Elia is dit nooit een probleem. Je maakt 100e juich foto’s, en veel lijken op elkaar. Elia gaat altijd een tandje verder. Dat zie je wel op deze foto. Eljero Elia is ingevallen tegen Willem II en maakt de winnende treffer: 1-0. – 13 september 2015

Kay in ‘t Veen (geb. Rotterdam, 1987) is internetondernemer en freelance sportfotograaf voor Pro Shots. Hij werkt regelmatig in de Kuip en deelt zijn mooiste beelden op Instagram. Daar heeft hij inmiddels meer dan 8.500 volgers (@kayintveen_com).

Het interview met Kay in ‘t Veen stond in de januari editie van de Hand in Hand. Leden van De Feijenoorder inclusief de Hand in Hand ontvangen het blad automatisch. Wilt u de Hand in Hand ook ontvangen maar bent u nog geen lid? Word lid van De Feijenoorder door hier te klikken.