Twee jaar geleden zag ik Dirk Kuyt in De Kuip uit de helikopter komen. De supporters juichten zelden zo hard als toen. Voor mij was dat een teken dat Kuyt als enige karakter, een winnaarsmentaliteit en euforie kon terugbrengen in de club. Niemand kon hem dat nadoen. Door hem werd de Open Dag voor mij extra bijzonder. Het jaar daarop zag ik een andere grootheid uit de helikopter komen: Nicolai Jørgensen. Feyenoord wist twee jaar achtereen voor een grote klapper te zorgen, hoe voorspelbaar het programma van de Open Dag verder soms ook is. De spelers zijn uiteindelijk degenen om wie het draait.
Dit jaar heb ik met de traditie gebroken. Ik heb de Open Dag overgeslagen. Heeft het te maken met het feit dat ik die dag erop naar Londen ging en m’n koffers moest inpakken? Of dat de enige drie spelers die uit de helikopter stapten Boëtius, Amrabat en Diks waren? Ik denk het laatste. Zelfs als St. Juste en Haps de vlucht hadden gehaald, zou er geen klapper uitkomen. Vurig had ik gehoopt op van Persie, maar dat vraagt een heel lange adem, vrees ik. Al is het wel zo dat een transfer steeds dichterbij komt, maar supporters moeten geduld hebben voor een transfer.
Nu Kuyt voetballer af is, zullen andere spelers zijn rol moeten overnemen. Gelukkig gebeurde dat vorig jaar soms al door spelers als El Ahmadi, Toornstra, Jørgensen en Vilhena. Het karakter van Dirk moet blijven voortleven in volgende generaties. Het is aan die spelers om het nu te laten zien en het over te dragen op de nieuwkomers. Ik geloof er heilig in dat ook zij iets van Feyenoord weten te maken en opnieuw kunnen zorgen voor euforie. Er zit een ‘maar’ aan: je karakter en je wil om te winnen moeten sterk genoeg zijn. Zijn die daadwerkelijk sterk genoeg, dan kun je opnieuw met elkaar iets heel moois neerzetten. Net zoals Kuyt deed. Dat kan de klapper zijn van komend seizoen.
Ben jij een Feyenoord kenner? Weet je alles van de club, de (ex)spelers en de geschiedenis? Of wil je meer te weten komen over Feyenoord? Test je kennis dan met de voorloper van Professor Feyenoord. Voor elke competitie of bekerwedstrijd publiceert De Feijenoorder 1 of meerdere vragen die betrekking hebben op de desbetreffende wedstrijd. Loop alvast warm en doe ook mee op 24 november 2017 tijdens de jaarlijkse Professor Feyenoord Quiz.
5 augustus 2017 – Vitesse – Feyenoord, 3 vragen:
Vraag 1:
Op 16 mei 1993 speelde Feyenoord een uitwedstrijd tegen Vitesse voor de beker. In welk stadion werd die wedstrijd gespeeld? Antwoord: De Goffert in Nijmegen (het betrof een competitiewedstrijd i.p.v. een bekerwedstrijd)
Vraag 2: De laatste wedstrijd tegen Vitesse was op 23 april 2017. Wat was de uitslag en wie scoorde(n) de doelpunten? Antwoord: Vitesse – Feyenoord 0-2. Doelpuntenmaker N. Jørgensen (tweemaal)
Vraag 3: Wat is de grootste thuisoverwinning van Feyenoord tegen Vitesse sinds de invoering van het betaalde voetbal? Antwoord: 5-0 (op 16 februari 1992)
14 mei 2017, de legendarische dag der dagen, ligt inmiddels bijna drie maanden achter ons. Drie maanden waarin we op een grote rood-witte wolk zaten. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Terwijl er geen week voorbij gaat dat ik niet op YouTube nog even die eerste 40 seconden van Feyenoord-Heracles terugkijk.
Drie maanden waarin de geruchtenmachine harder draaide dan ooit en Feyenoord uiteindelijk zelfs meer geld heeft uitgegeven dan ooit. Drie maanden waarin wij afscheid moesten nemen van een paar helden die voor altijd verbonden zullen zijn aan het kampioenschap. En dan hebben we nog een hele maand voor de boeg waarin de geruchtenmachine geen dag zal stilstaan. Laat het maar gauw voorbij zijn… Hoe lang is het nog?
Vanaf het moment dat het nieuwe programma bekend werd, staat 13 augustus rood omcirkeld in de agenda. Zondag 22 oktober ook for that matter, maar dat is weer een ander verhaal. Intussen heb ik me een beetje vermaakt met Wimbledon en, ieder zijn ding, de Tour de France. Zodra die waren afgelopen, ging het weer volop kriebelen. Wanneer de laatste renner over de Champs-Élysées is, word ik al onrustig en weet ik dat de aftrap van het nieuwe seizoen niet ver weg kan zijn. Hoe lang nog?
Er zijn in die tussentijd al een paar potjes gevoetbald in Lisse, Putten en Oostenrijk. De Open Dag, ja ik zag hem duizend keren. Zelfs de samenvatting op tv . De presentatie van de thuisshirts, de uitshirts, de vlogs van spelers. Ik heb alles gezien. Zelfs het huwelijk van Jørgensen. Maar hé, hoe lang moeten we nou nog?
Oh ja, en het EK voetbal voor vrouwen. In Nederland nota bene. Het doet me niet veel. “Wanneer gaan we weer ècht voetballen?”, zegt een collega gekscherend. Nog een paar weken volhouden. Nog maar weer een keer de bekende Feyenoord-fansites verversen. Hm, weer geen nieuws.
“We mogen weer”, denk ik als de traditionele openingswedstrijd op het programma staat. Nu begint het helemáál te kriebelen. Terug in De Kuip bedenk ik me ‘De laatste keer dat ik hier de trap afliep, waren we kampioen van Nederland’. Het lijkt nu toch minder lang geleden.
Ineens ben ik die voetballoze maanden vergeten. Nu nog warmdraaien tegen Vitesse op zaterdagavond en dan, na bijna drie maanden mogen we weer… zondagmiddag half drie. Ik kan niet wachten.
Zaterdag kan Feyenoord zijn derde prijs in twee jaar pakken. Wie had dat durven dromen bij de aanstelling van Giovanni van Bronckhorst? He-le-maal niemand. Wel gehoopt, natuurlijk! Wat een weelde, zeg…
Robin van Persie
Zoals we ook hopen op Robin van Persie. Het zou fantastisch zijn als hij terugkomt. Een speler van zijn kaliber, daar moet je altijd vól voor gaan! Maar op welke plek moet hij in het elftal komen? Wie verhuist er naar de bank? Nou ja, eerst een handtekening onder dat contract. Daarna zien we wel verder. Gio loopt niet weg voor moeilijke beslissingen. Soms lossen die zichzelf op, zoals nu gebeurt in de strijd tussen Kenneth Vermeer en Brad Jones. Steven Berghuis zette van de week zijn handtekening onder een contract voor vier jaar. Keek je mee, Robin? Ik zag heus wel dat je stiekem die foto leuk vond op Instagram. Je ziet aan alles dat Steven graag voor Feyenoord wil spelen. Heerlijk toch, zo’n ventje?
Henk Fräser
Nu eerst de Willem van Hanegem Schaal, dus. Oh nee, wacht… de Johan Cruijff Schaal. Afijn, we speelden nu acht keer om deze prijs. Maar liefst zes keer stonden we met lege handen. De laatste winstpartij dateert alweer van 1999. Tijd voor een overwinning. Eén ding scheelt: Vitesse speelde nog nooit een wedstrijd om deze trofee. We moeten dan wel Feyenoord-icoon Henk Fräser verslaan. Het lijkt me toch best moeilijk voor Henk: ben je Feyenoorder in hart en nieren en dan moet je het alweer tegen je eigen cluppie opnemen. Henk, zullen we afspreken dat je je spelers weer net zo laat spelen als in de vorige confrontatie? Mooi! We weten allemaal dat jij ooit aan het roer staat in De Kuip.
Kaartjes
Vitesse zal het sowieso moeten doen zonder de support van de eigen aanhang. Zij boycotten de wedstrijd vanwege het lage aantal toegangskaarten. De KNVB stelde een schamele 1.200 kaarten beschikbaar voor de geel-zwarten. Kijk naar Engeland en Duitsland. Daar zijn dit soorten wedstrijden een feest. Bij de KNVB weten ze het keer op keer te verprutsen. We zijn die bekerfinale over twee wedstrijden niet vergeten, hoor!
Waarbij vertegenwoordigers van Eredivisie clubs plaatsnemen in het uitvak. Een uniek moment. Door gezamenlijk een spandoek te tonen zal een statement gemaakt worden richting de KNVB. Misschien dat ze in Zeist dan wél willen luisteren.
Vitesse
Zaterdag rolt ongetwijfeld het “koop er nog maar één” van de tribunes. Geheel terecht. Vitesse heeft namelijk tien nieuwe spelers. Ja, écht waar: tien! Ze zijn ook wel wat kwijt geraakt: topscorer Ricky van Wolfswinkel vertrok naar FC Basel, Kelvin Leerdam is op avontuur in Noord-Amerika en Lewis Baker keerde terug naar Engeland. Laatstgenoemde zal dit jaar vast verhuurd worden aan een club uit de Championship. Chelsea stuurt vier jonkies naar het vasteland. Daarnaast heeft Vitesse nog wat aardige spelers weten aan te trekken. Met Tim Matavz strijkt er in Arnhem een spits neer die heeft bewezen een neusje voor de goal te hebben. Maar is hij al fit genoeg? Bruns heeft laten zien een van de beteren te zijn bij Heracles Almelo en kan Büttner zijn oude niveau halen?
Zaterdagavond rond 8 uur weten we meer. En onthoud: twaalf is niet te koop!
Voor veel supporters was juli de maand om weer met twee benen op de grond te landen. Na in mei in een week tijd te hebben gebalanceerd tussen ‘de hel van Woudestein’ en twee hemelse dagen in De Kuip en op de Coolsingel, was juni vooral surrealistisch. Pas in juli kwam ik bij zinnen en nam ik voor het eerst de tijd om de kampioensspecial van Hand in Hand eens rustig door te nemen. Het Legioen kon zachtjes aan wennen aan ‘het nieuwe Feyenoord’. Dit Feyenoord kan straks aan de bak in de Champions League en zal de Nederlandse prijzen die de afgelopen twee jaar zijn gewonnen, moeten verdedigen.
Het elftal
Na het kampioensfeest werd al snel duidelijk dat het elftal zou veranderen. Kuyt stopte, Elia vertrok en met Karsdorp en Kongolo vertrokken nog twee sterkhouders van het afgelopen seizoen. Daartegenover staat de komst van Jean Paul Boetius, Sofyan Amrabat & Kevin Diks. Zij stapten uit de helikopter die begin juli landde in De Kuip. Later sloten Ridgeciano Haps, Jeremiah St. Juste en Steven Berghuis zich aan. De oefenperiode toonde vooral aan dat dit Feyenoord nog ingespeeld moet raken. Met zoveel nieuwe spelers is dat niet zo vreemd.
Jean Paul Boëtius leek zich in de traditionele openingswedstrijd tegen Real Sociedad als een vis in het water te voelen bij zijn terugkeer in De Kuip. Naast nieuwe spelers konden ook enkele talenten zich laten zien in het voorseizoen. Cheick Toure viel het meest op en liet een goede indruk achter.
De club
Rond de club gebeurt er veel. In juni startte Feyenoord met de bouw van het nieuwe trainingscomplex. Feyenoord zal er vanaf de voorbereiding op het volgende seizoen gebruik van maken. De voorgenomen wijzigingen op de Gerard Meijer tribune, waar veel supporters naar uitkeken, blijven vooralsnog uit. De club staat in ieder geval niet stil, met de transferperiode nog in volle gang. Tel hierbij op de nog vacante positie van Algemeen Directeur (Eric Gudde vertrekt in november) en er staat de komende maanden nog een hoop te gebeuren.
Op de tribunes
Op de tribunes van De Kuip bleef het ook niet stil deze zomer. Met een uitverkochte Kuip in de openingswedstrijd liet het legioen zich weer van zijn goede kant zien. Als ik kijk naar oefenwedstrijden bij andere clubs, zie ik nergens een vol stadion. Behalve dan die goede oude Kuip. Wat dat betreft valt er voor Feyenoordsupporters weinig te klagen. Nu is wel het moment aangebroken om het afgelopen seizoen te koesteren en te beseffen dat de teller weer op nul staat. Deze week kan de eerste prijs van het seizoen worden gewonnen. Met een elftal dat perfect gebalanceerd lijkt met een mix van ervaren spelers, talenten en veelbelovende aanwinsten. Ongetwijfeld is deze groep ook gretig genoeg, want na één landskampioenschap kan de honger naar succes onmogelijk zijn gestild.
Als kind had ik geen speciale band met Rotterdam. Tot ik als jochie eens met mijn vader en zijn vrienden mee mocht naar De Kuip waar Feyenoord Europees speelde. Ik was sprakeloos. En wat doof door al dat gezang en die luide aanmoedigingen. Kracht bijgezet met grote toeters. Als een supporter vlak bij je oor op zo’n toeter blies, moest je daar, nou ja, even aan wennen, zeg maar. En dan zwijg ik nog over de sirenes op de tribune.
Ik vond het F A N T A S T I S C H.
Ook de tweede keer. En de derde keer. En al die keren daarna.
Zo begon het en het is niet meer opgehouden. Zal ook niet meer ophouden, denk ik. Ik heb alle Europacups meegemaakt. Meestal gekluisterd aan de televisie, omdat er simpelweg geen geld was om alle wedstrijden naar De Kuip te gaan. Laat staan uit, in Europa. Tussen de bedrijven door waren er kampioenschappen, bekers en natuurlijk ook dompers. Heel veel dompers. Dan lijd je als supporter. Dan merk je pas dat het hard werken kan zijn. Maar het is het wel waard.
Want wat beleven wij als supporters mooie tijden. Gek genoeg zijn óók de mindere tijden mooi, op een bepaalde manier. Zeker met déze club en met déze supporters.
Ik heb een volle Kuip voelen treuren.
Ik heb een volle Kuip voelen denderen.
Ik heb een volle Kuip voelen huiveren.
Ik heb een volle Kuip voelen snakken.
Ik heb een volle Kuip de tegenstander en de scheids voelen intimideren.
Ik heb een volle Kuip voelen JUICHEN.
Ik was er vaak bij en dat voelt goed, man.
Allemaal mooi en aardig, maar daar kopen we nu allemaal niks voor. Het gaat om het hier en nu. Straks sta je elke wedstrijd weer op nul. En de belangrijkste wedstrijd is de volgende. De vooruitzichten zijn goed. Selectie en staf zijn bijna op orde. Zou Robin van Persie komen? Ik hoop het.
De oren zijn gespitst. Zoals altijd.
De verwachtingen zijn hooggespannen. Zoals altijd.
De 12e man is paraat! Zoals altijd. Natuurlijk!
Laat het nieuwe seizoen maar komen.
Eerst die schaal pakken. Jammer voor Henkie Fräser. Tegen elke andere club zou ik het hem van harte gunnen, maar die schaal gun ik nu toch het meest aan Giovanni.
Als Gio na de KNVB Beker, het kampioenschap ook met de Johan Cruijff Schaal in handen staat, wat is er dan nog meer mogelijk? De ‘cup met de grote oren’? Wie weet. Want ‘niets is sterker dan dat ene woord…. Feyenoord!’.
Na zo’n kampioensseizoen houd je tijdens de transferzomer toch altijd even je hart vast. Wat blijft erover van het team dat vorig seizoen heeft geknokt voor die schaal? Wie komen erbij en ja, je wil er niet aan denken, wie gaan er weg?
Van Kuyt wisten we het eigenlijk al. Na een twee jaar durende uitputtingsslag zat het er op. Jaartje later dan gepland, hij wilde eigenlijk de dubbel in het eerste seizoen, maar enfin, missie geslaagd! Twee seizoenen afgesloten met het mooiste afscheid dat een speler zich kan wensen. Waarlijk eentje voor in het rijtje clublegendes. We zullen je inzet op het veld missen, Dirk. Sterker door strijd, je zou bijna denken dat het speciaal voor, nee misschien zelfs door jou is bedacht.
Van Elia’s vertrek hoorden we voordat onze helden goed en wel op de Coolsingel stonden. Ook hij heeft in die twee seizoenen prijzen gebracht. “Oeh ah Elia”, de geweldenaar. Die fantastische krul tegen Utrecht, maar ook met wedstrijden waar hij, zoals een van m’n medesupporters zei, “nog geen lantarenpaal kon passeren”. We zullen ‘m missen. Vooral de Eljero die per se terug het veld in wilde met z’n vinger uit de kom. Sterker door strijd, ook hem op het lijf geschreven, of op z’n vinger, zo je wilt.
Dat Kongolo ging, kwam echt als een verrassing. Wie verwacht nu dat een kind van de club weggaat na zo’n seizoen? Feyenoord is toch voor het leven? Die lange passen, de slidings op de bal, die ene tegen Dolberg die de 1 -1 tegen Ajax veiligstelde, we zullen het niet vergeten. Vaak krabbelde hij na zo’n actie hinkend weer op, soms verliet hij ook geblesseerd het veld. Sterker door strijd, niet opgeven met verdedigen, geblesseerd raken en weer terugkeren. Bedankt, Terence.
Karsdorp, tja, wat verwacht je van een kerel die in april z’n contract tot 2021 verlengt? Dat hij blijft, toch? Gapend gat in de verdediging? Hij liep het dicht, zelfs diagonaal! Dan dat opkomen aan de zijkant en meteen die bal de zestien in. Zullen we dat rare staartje op z’n hoofd missen? Nee, maar die teen, die teen van Rick die PSV van een treffer afhield, die kunnen we komend seizoen nog wel een keer gaan missen. Sterker door strijd, of beter sterker door sneller te rennen en net dat ene beetje extra eruit te persen.
Na een lang en intensief kampioensjaar is het eerst tijd voor een welverdiende vakantie. Die wordt al weer snel gevolgd door de traditionele oefencampagne tegen amateurclubs en een trainingskamp in Oostenrijk. En zaterdag was de kampioen van Nederland dan eindelijk weer terug in De Kuip. Voor de traditionele openingswedstrijd was ditmaal Real Sociedad de tegenstander. De nummer zes van de Primera División.
Achter de Noordzijde was een podium gebouwd waar supporters op de foto kunnen met de kampioensschaal. Hiervan is gretig gebruikgemaakt. Eenmaal op het vak aangekomen is het een heerlijk weerzien met bekenden uit alle windstreken.
Voorafgaand aan de eerste wedstrijd van het seizoen die Feyenoord in De Kuip speelt, wordt door de vrijwilligers van De Feijenoorder traditioneel een indrukwekkend doek gemaakt. Hierop staan de namen van alle Feyenoorders, (oud-)spelers en supporters, die het voorbije jaar zijn overleden. Op het moment dat de spelers het veld opkomen, wordt het doek onthuld en wordt er een indrukwekkende minuut stilte gehouden. Een muisstil stadion en duizenden supporters in gedachten bij overleden kameraden. Kippenvel. Er gaat even iets mis: het doek zit gedraaid waardoor het niet volledig zichtbaar is. Met man en macht komen supporters in actie om dit te corrigeren en het doek goed te hangen. Als het doek eenmaal goed hangt, moet de wedstrijd beginnen en wordt het doek omhooggehaald. Het is immers een oefenwedstrijd en tja, die zit nou eenmaal vast aan een strak schema om competitievervalsing te voorkomen.
Als de wedstrijd begint, heerst er een rustige sfeer. Het tempo in de wedstrijd is laag en de druilerige regen helpt ook niet mee. De wedstrijd kabbelt voort en af toe wordt er door de supporters gezongen. Totdat nieuweling Haps de bal ontvangt van Tonny en met de bal aan de voet versnelt. Hij geeft de bal mee in de loop van Boëtius, die een perfecte voorzet aflevert op Jørgensen. Die kans verzilvert de Deense spits en hij brengt Feyenoord op een 1-0 voorsprong.
Supporters breken zich het hoofd over een lied voor de kersverse linksback Haps. Uiteindelijk klinkt het: ‘Haps, coke en pillen’. Als Vermeer moeite heeft met een ‘heet balletje’, reageert een deel van het publiek door zijn voorkeur uit te spreken voor doelman Bradley Jones. Het legioen is klaar voor de Champions League: een clubje uit Catalonië wordt angst ingeboezemd met de aankondiging dat Miqa Nelom er aan komt. In de tweede helft heeft Boëtius nog een paar aardige acties. Hij wordt als vanouds toegezongen met ‘Geef die bal maar aan Jean-Paul’. Nieuweling Amrabat mag invallen en hij wordt direct luidkeels toegezongen. Tussen hem en het legioen zit het wel snor, zo lijkt het.
Al met al is het een ontspannen middag in De Kuip met een welkome winstpartij die vertrouwen geeft in de aanloop naar de wedstrijd van zaterdag tegen Vitesse.
Ik zat in groep 8. Feyenoord was net landskampioen geworden. Mijn vader was klant bij sponsor Direktbank en mocht daarom met zijn zoon naar een ontmoetingsdag bij Feyenoord. We kregen een rondleiding door het stadion, stonden op het veld en aten in de kantine met de spelers.
Ik zat aan tafel bij Peter van Vossen. Ik durfde Peter niet aan te spreken, maar keek minutenlang gebiologeerd hoe hij alle gedraaide Feyenoord-liedjes uit volle borst mee zong. Wat een held.
Daarna kregen we clinics op het trainingsveld voor De Kuip. Jon Dahl Tomasson leerde me de schaar. Elke keer dat ik later op een voetbalveld stond en tijdens dit trucje over mijn eigen benen struikelde, dacht ik aan Jon Dahl. Wat een held.
We speelden een partijtje. Ik nam het met team Bonaventure Kalou op tegen team Bert Konterman. Ik gaf Bert een handje. Hij zei dat ik de eerste tegenstander was die dat deed en noemde me sportief. Wat een held.
We mochten penalty’s schieten op Jerzy Dudek. Mijn bal ging via de lat over. Jerzy vond dat ik hard kon schieten. Wat een held.
We oefenden één-tweetjes met Robin Nelisse. Robin had mooi haar. Wat een held.
Ik hoopte dat Leo Beenhakker er was. Leo was er niet, hij had het te druk met andere dingen. Wat een held.
Ik was al jong eigenzinnig, nuchter en wist alles te bagatelliseren. Maar voetballers… Voetballers waren helden. Vooral die van Feyenoord. En Zinedine Zidane. Ik zou hem één keer live zien, tijdens Nederland – Frankrijk. Zizou raakte een dag voor de wedstrijd geblesseerd. Een jeugdtrauma.
Toen ik een jaar of 22 was, kwam er een omslagpunt. De voetballers die ik adoreerde, waren ineens niet allemaal meer ouder dan ik. Dat was gek.
Totdat John Guidetti bij Feyenoord kwam voetballen. John was vijf jaar jonger. Maar ik keek tegen hem op. Hij gaf Feyenoord, en mij, geloof in zichzelf terug. Wat een held.
Ik zie mannen van 50 met de naam van jongens van 18 op hun rug. En ze aanmoedigen alsof er elf wereldverbeteraars op het veld staan. Wat fijn om in De Kuip even de realiteit van alledag kwijt te raken. De realiteit, waarin ik voor niemand ontzag heb en kassameisjes bij de Albert Heijn nog kinderen lijken.
Hup Sven van Beek! Hup Bart Nieuwkoop! Hup Tonny Vilhena! Wat een helden.
Amstel. Stad Rotterdam Verzekeringen. Adidas. Fortis. Direktbank. Het zijn zomaar een paar namen die veel Kuipbezoekende Feyenoordsupporters moeiteloos weten op te noemen. Jaren hingen of hangen de reclameborden van deze bedrijven in ons mooie stadion. Kleine jongetjes speuren tweewekelijks de reclameborden af op zoek naar een nieuwe sponsort. Iets grotere jongetjes die een eigen bedrijf willen beginnen, dromen er al van om hier hun eigen bord te plaatsen. Nog iets grotere jongetjes doen dat ook écht en doen dat dan samen met allerlei bedrijven die het bord in de Kuip met hetzelfde gemak inwisselen voor een bord in pak ‘m beet het Gelredome, het Philipsstadion of de Euroborg. Het is maar net wat de nieuwste business case van de nieuwe commercieel manager aangeeft. Voetbal is namelijk onlosmakelijk verbonden met de commercie. In een tijd waarin een nieuw scorebord geen scorebord meer genoemd wordt maar videowall en een nieuwe reclamebord geen reclamebord meer is maar een innovatief LED-boarding systeem dat u exposure garandeert in hoogwaardige kwaliteit is het tijd voor een kleine ode aan de stilstaande reclame in de Kuip.
Shirtreclame
Om te beginnen: wat zegt de verbondenheid van commercie met voetbal over dat voetbal? Vooral natuurlijk dat het mateloos populair is. Bij een gemiddelde dam- of zwemwedstrijd zul je niet zoveel sponsors aantreffen. Dat hangt met maar één ding samen: de grootte van het publiek. Publiek trekt sponsoren aan en echt niet andersom. Toen de KNVB begin jaren tachtig toestond dat clubs het shirt mochten bevuilen met reclame, deden de clubs dat massaal. Het geld kon goed gebruikt worden om spelers te verleiden bij de club te komen voetballen. Wie overigens denkt dat het mooie Feyenoordshirt nog onbevlekt was toen Feyenoord in 1970 de Europacup 1 won, heeft het mis. Op het hart, waar we tegenwoordig niets anders willen hebben dan het logo, prijkte een symbool dat het midden houdt tussen het logo van Le Coq Sportif en dat van Puma.
10 mei 1970, Feyenoord – Holland Sport, Bron De Feijenoorder, foto archief Piet Bouts
Shirtreclame is inmiddels al vijfendertig jaar gemeengoed in de eredivisie en tijdens de kampioensfeesten in mei merkte ik hoeveel mensen een Feyenoordshirt zonder reclame toch nog weten te waarderen. Lopend in een retroshirt, zo’n vijftien jaar geleden aangeschaft en ook toen al retro, kreeg ik verschillende keren de vraag waar zo’n shirt te koop is!
Reclameborden
Een shirt zonder reclame is wat mij betreft helemaal OK, maar een stadion zonder reclame: ik moet er niet aan denken. Een volgepakt terrein aan de Kromme Zandweg, begin jaren dertig. Het is een prachtige luchtfoto van Feijenoord tegen HBS (5-2 winst) die ik hier in mijn hand heb. Een drukte van jewelste rondom het veld! Maar waar gaat mijn aandacht naar uit? ROOKT MISS BLANCHE CIGARETTES. Tot tweemaal toe staat dit in kapitale letters bovenop de houten hoofdtribune. Het gigantische reclamebord maakt de foto af, ook al bevat het bord qua oppervlakte nog geen drie procent van de foto. Wanneer de Kuip in 1937 in gebruik wordt genomen, hangen logischerwijs dus ook al direct reclameborden aan de ringen. Het zijn geen bekende multinationals die de club op dat moment sponsoren: ik kom bijvoorbeeld Rookt v. Rossem’s en Emaille reclame platen tegen wanneer ik op zoek ga naar foto’s uit die tijd.
Geschiedenis van Rotterdam
‘Een reclamebord is maar een reclamebord’, zullen sommigen zeggen. Maar voor mij als geïnteresseerde in vergeten verhalen zijn de borden soms aanleiding om te verdwalen in de geschiedenis van Rotterdam. Zo belandde ik via het reclamebord van de Eerste Nederlandsche Levensverzekering in 1940 (overigens een voorloper van AEGON) bij de niet meer bestaande bar-dancing Bristol op de hoek van Coolsingel en Hofplein. Eind jaren zeventig was dit blijkbaar dé place to be voor uitgaand Nederland. Later, toen ik jong was, hadden de Baja en de Hollywood die plaats overgenomen.
Tijdgeest
Reclameborden vertellen ook iets over de tijdsgeest. De Rotterdamsche Kolen Centrale en Kieboom Kolen en Olie zal je nu niet meer zien. Toch zijn energieleveranciers altijd sponsor geweest. Met Total loopt t beter is van eind jaren tachtig. En na de lelijke SHELL letters aan de lichtmasten, moeten we het tegenwoordig doen met Qurrent op de LED-boarding, want de behoefte aan energie blijft natuurlijk bestaan… Net zoals energiebedrijven zijn ook de automerken nooit uit de Kuip verdwenen. Een willekeurige greep uit de eerste helft van het bestaan van ons stadion: Jan Visser autobanden (1955), Hoogenboom Volkswagen (1955), Citroën Autocenter (1962), König Autotransporten (1966), Toyota (1972). Welke automerken ken jij zelf uit latere tijden? Geef maar toe: ze zijn nooit weggeweest als sponsor in de Kuip! Dranken zijn ook een vast onderdeel van de Kuip-sponsoren. Drink louterKabouter (1955), Oranjeboom, bier waarbij een man zich thuis voelt (1962), Flessenmelk (1964), Coca-Cola (1965), Spinwiel Jenever (1965), Martini (1966), Skol (1971) en Hero (1971) heb ik al snel gevonden. Welke dranken waren er in jouw tijd?
Dat dit overzichtje verre van compleet is, snap je natuurlijk wel, maar wat is nou leuker dan zelf eens de hersens kraken over de reclameborden die je in De Kuip hebt gezien? Een stadion zonder reclame, ik moet er niet aan denken!
