Tekst: Pieter | Foto: De Feijenoorder

Lieve Linus,

Toen jij in 2011 ter wereld kwam, was het eredivisieseizoen net voorbij. Je was ons lichtpuntje in duistere tijden. Onze club had eerder dat seizoen de grootste nederlaag ooit geleden en eindigde zelfs in het rechterrijtje. Toch was er geen enkele twijfel mogelijk: een dag na je geboorte werd je aangemeld als lid bij De Feijenoorder, bij De Kameraadjes.

Op jonge leeftijd – te jong volgens sommigen – probeerde ik je het Hand in Hand te leren. Jij pakte dat al snel op. Samen met je ooms en tantes kun jij nu Feyenoord-liedjes zingen. Het is de kracht van de herhaling, zullen we maar zeggen. Maar is het voor jou al echt duidelijk dat ook jij Feijenoorder bent? Voor jouw oom, de schrijver van dit stukje, is dat nog niet zo zeker. Jij woont namelijk in Utrecht en naast jou wonen twee jongens die met hun vader altijd bij de plaatselijke FC gaan kijken. Ik voel de concurrentie. Ik ga er vanuit dat zij op een gegeven moment aan jou gaan trekken. Zij willen jou voor FC Utrecht hebben. Dat de buurman dat laatst ontkende toen ik er naar vroeg, stemt mij niet minder ongerust.

Maar wij Feijenoorders nemen onze maatregelen. Af en toe neem ik een poster voor je mee. Voetballers als Pellè, Clasie en Toornstra hangen hierdoor op jouw slaapkamer aan de muur. Jij slaapt in een Feyenoord-pyjama. En via De Kameraadjes schijn je ook af en toe wat Feyenoord-prullaria of boekjes in huis te krijgen.

Van alle posters die je hebt hangen, is de mooiste er eentje van een vol Stadion Feijenoord. Dat is dat machtige gebouw dat jij nog nooit van binnen zag, maar daar komt spoedig verandering in. Want naar de komende wedstrijd nemen we jou mee. Sinds jij afgelopen zomer die wedstrijd cadeau kreeg, begin je er steeds over: je hebt er zin in. Toch heb ik het gevoel dat jouw oom het stiekem nóg leuker vindt dat het nu eindelijk zo ver is. Ik heb er namelijk geen zeven weken, maar zeven jaar op moeten wachten!

Jouw speciaal voor deze wedstrijd aangeschafte sjaal ligt al klaar, begreep ik. Het speciaal voor de gelegenheid oldskool aangeschafte ticket ligt ook al klaar, kan ik je vertellen. Ik wil het jou niet aandoen dat jij later met een print@home A4-tje zit als bewijs van jouw allereerste wedstrijd ooit. Met de andere oom en tantes – die op verschillende plekken in het stadion zitten – hebben we afgesproken om elkaar even te zien op het voorplein van De Kuip. Nog even elkaar succes wensen en dan gaan we in de rij aansluiten. We passeren de poortjes, lopen de trappen op en dan is het zo ver… jij raakt betoverd.

Na zondag maak ik me geen zorgen meer om die buurjongens van jou. Na zondag hebben we er definitief weer een Feijenoorder bij in de familie. En als ons cluppie dan ook nog eens weet te winnen, is de dag helemaal geslaagd. Hup Feyenoord!

Groetjes,

Pieter

Tekst: Marinus de Bokx | Foto’s: Edwin Verheul

Er komt een dag in het leven van iedere supporter dat hèt gesprek gevoerd moet worden en dat het klappen, zingen, juichen en schreeuwen even stopt. Dus, beste Steven, je begrijpt het al: wij moeten dringend even gaan zitten en praten. Of je wilt of niet, je komt er nu niet meer onderuit. Misschien dat je er geen zin in hebt zo vlak voor de komende wedstrijd, maar het moet echt even.

Ondeugend

Toen je tijdens het kampioensjaar je kunsten kwam vertonen, moest ik, toen ik je zag, meteen aan dat ventje uit de Breestraat denken waar de beroemde Rotterdamse Amerikaan Van Abkoude ooit over schreef. Nee, niet Ketelbinkie, ook niet Kruimeltje, maar die andere Rotterdamse jongen. Hoe heet hij ook alweer? Ja, Pietje Bell, dat ventje “met gitzwart haar en donkere ondeugende ogen”. Die uitstraling heb jij ook wel een beetje. Geen beul, geen slager, maar wel zo nu en dan een overtreding.

Zin

Na dat geweldige jaar was ik blij dat je bij Feyenoord tekende en voor ons wilde blijven spelen. Dat je koos voor voetbal in plaats van voor meer geld op de bank zitten aan de andere kant van de Noordzee. Toch zag ik ook toen ook al dingen waarbij ik dacht “wil hij wel écht”?
Bij Andy in de auto zei je het zelf ook al: dat je toch een stapje extra zou moeten gaan doen. Dat je er 100% voor moet gaan, ook als je er even geen zin in hebt. Gewoon, als je de bal kwijtraakt of een net iets te krappe pass geeft, toch blijven afjagen en niet gefrustreerd en verongelijkt blijven staan en met afhangende schouder terugsjokken naar je positie.

Een-tweetje

Tuurlijk, ook jij wordt wel eens niet op je wenken bediend, ook jij denkt wel eens dat je medespelers er geen zin in hebben en dat alles op jou neerkomt. Maar trek het je toch niet zo aan. Ga gewoon door met waar je goed in bent. In het een-tweetje met Robin, in het naar binnen komen en die bal er van buiten de zestien in jagen. Rood is, net zomin als voor Robin, jouw kleur. Dus als we weer tegen die club uit Eindhoven moeten, laat je dan niet verleiden tot een onbesuisde trap of sliding.

‘Een echt vroolijke, zonnige Hollandsche jongen’

Willem, en die ziet het echt wel, die zei het al: “Die Berghuis, die loopt erbij alsof-ie morgen weer weg wil”. Tja, zo komt het soms ook op mij ook over. Zeker dit seizoen. Alsof je weg wilt. Alsof je er geen zin meer in hebt. Alsof je er niet meer in gelooft. Ja, het is frustrerend dat het even niet lekker loopt, het is frustrerend dat je doelpunt tegen Vitesse wordt afgekeurd. Maar laat dat geen beletsel zijn om, met “goed hart en ernstig streven” jezelf te overwinnen en “een echt vroolijke, zonnige Hollandsche jongen te blijven!”, zoals Van Abkoude “Pietje Bell, lotgevallen van een ondeugenden jongen” uit 1914 treffend afsluit. Je hebt het in je om ons te laten winnen van Willem II en al die andere clubs die denken ons wel even af te bluffen.

Tekst & foto’s: Astrid

Maar al te vaak zie je in De Kuip van die wedstrijden waarbij richting de negentig minuten je tenen steeds meer gaan krommen. Dan loopt het gewoon niet, al valt moeilijk te zeggen waar het aan ligt. In de wedstrijd tegen Vitesse was dat ook weer het geval. Zeker nadat we lekker uitbundig de 2-1 hadden gevierd en aan het eind van het liedje bleek dat het doelpunt werd afgekeurd wegens buitenspel. Op zulke momenten weet je dan ook dat we die wedstrijd kunnen winnen, alleen dat het weer even niet mee zit.

De wedstrijd gaat verder en in het vak hoor je steeds meer gemompel. Achter me vindt iemand dat Giovanni sneller moet wisselen. Naast mij weet ook iemand meteen dat El Hankouri er in moet. Ik doe er zelf ook aan mee. Een paar rijen achter ons vindt iemand het nodig om Vilhena hard tot de orde te roepen en wij kijken elkaar allemaal vragend aan: wie neemt de ploeg op sleeptouw? Het zal toch niet gebeuren dat we tegen dit Vitesse dat ook nog eens met tien man staat, punten gaan verliezen? Onzekerheid bekruipt de supporters en we reageren steeds nerveuzer op alles wat in het veld gebeurt. Wat is het dan fijn om ook fanatieke kinderen in het vak te hebben.

“Jezusmina potver, Vermeer”, roept mijn buurman geagiteerd als onze keeper in de 65^e minuut met een katachtige redding vlak voor onze neus de 1-2 voorkomt. Het zijn de zenuwen. Iedereen begrijpt dat en hij gaat weer rustig zitten. “Maar papa”, zegt het dochtertje van mijn buurman. “Wees blij dat Vermeer hem heeft.” Iedereen in haar buurt moet even glimlachen. De heerlijke onbevangenheid van het kind relativeert weer even de onrust in ons lijf.

Toch sluipen richting de negentig minuten de zenuwen er weer in. Als de extra tijd bijna ingaat, is daar de schitterende vrije trap van Robin van Persie en De Kuip ontploft. De drie punten lijken binnen. Er komen vijf minuten extra tijd bij, dus is het nog even spannend. Zeker omdat de doelpuntenmaker met rood eraf moet. Vakkie S zet nog wat morele ondersteuning in, in de vorm van wat liederen.

Dochterlief, die met elk ingezet lied meezingt, heeft even nagedacht en vraagt halverwege de extra tijd terwijl wij allemaal doodsangsten uitstaan, omdat Vitesse toch nog gevaarlijk wordt: “Papa, hoe doen ze dat eigenlijk? Hoe weten ze nou allemaal tegelijk precies wat ze gaan zingen?” Het antwoord van papa gaat verloren in de vreugde na het eindsignaal. Bleven we allemaal maar zo onbevangen als kinderen, dat zou flink wat stress schelen in De Kuip!

Tekst: Sam | Foto’s: Edwin Verheul

Altijd lastig

Als de zon nog niet is opgekomen, vertrekken al vele Feyenoorders richting Rotterdam. De KNVB is op het krankzinnig idee gekomen om het veel te vroege tijdstip van 12.30 uur nog verder te vervroegen naar 12.15 uur. Leuker kunnen ze het niet maken.
Het altijd lastige FC Utrecht komt op bezoek. Die ploeg heeft sinds deze week een nieuwe trainer: goede bekende Dick Advocaat zwaait nu de scepter in de Galgenwaard. Hij kan zwaaien wat hij wil: de punten blijven in Rotterdam.

Eerbetoon

Als half Nederland nog niet is ontwaakt, stroomt de Kuip al vol met supporters. Velen hebben de regen getrotseerd om hun cluppie aan te moedigen. De spelers van beide ploegen zijn ook nog niet helemaal uitgeslapen, de eerste tien minuten zijn nauwelijks de moeite van het aankijken waard. Het eerste spraakmakende moment heeft niets met voetbal te maken, maar met iets dat veel belangrijker is. Dit weekend staan door heel Nederland supportersgroepen stil bij het drama in Oss. Ook in De Kuip is er een eerbetoon.

Een minuut lang klapt iedereen. Waar supporters stilstaan bij het overlijden van een medesupporter, gaat de wedstrijd verder. Feyenoord wordt sterker. Voornamelijk Robin van Persie krijgt kansen, veel kansen. Ondanks zijn geweldige linkerbeen weet hij keeper Jensen niet te verschalken. FC Utrecht staat onder druk en doet er alles aan om de wedstrijd te vertragen. Het neemt ruimschoots de tijd om het spel te hervatten. Hiervoor krijgt het ook alle gelegenheid. De scheidsrechter van dienst fluit overal voor waardoor het spel vaak stilligt. Als de eerste helft tot een eind komt, is het nog steeds 0-0.

Aandringen

Het verval qua spel is in de tweede helft zeer groot. De eerste tien minuten na rust zijn niet goed. Ayoub en Jørgensen mogen warmlopen. Na een uur voetbal komt de Deense spits in de ploeg voor Toornstra. Feyenoord wil winnen in eigen huis. Het spel wordt pas beter in het laatste kwartier. Dan begint de ploeg weer aan te dringen en komen we weer in het

zestienmetergebied van de Utrechters. Nadat kleinere kansen zich opstapelen, combineert de met een paarse coupe getooide St. Juste met Steven Berghuis. De rechtsback haalt de achterlijn en trekt voor… JAAAA!!! Daar is-ie dan! Robin van Persie! Tóch nog een goal. Iedereen springt op en is opgelucht.

Ballenjongen

Als er weer is afgetrapt, heeft Utrecht opeens haast. De ploeg zoekt direct de aanval en krijgt nog een vrije trap. Het schot gaat ruim over. Vervolgens sprint een Utrecht-speler naar een ballenjongen om snel een bal uit zijn handen trekken. Het jonge Rotterdams talent is totaal niet onder de indruk en houdt de bal bij zich. Het publiek reageert direct en weet: die komt er wel. Als Justin Bijlow de bal naar voren trapt, is het afgelopen. Feyenoord wint van FC Utrecht, de punten zijn binnen, op naar volgende week: Feyenoord-Vitesse. Om 16.45 uur, dus volgende week kunnen we uitslapen.

Tekst: Astrid | Foto’s: Astrid en Willem Fakkel/De Feijenoorder

De eerste helft van Feyenoord tegen NAC was er weer zo eentje van veel kansen maar veel te weinig rendement. Voormalig centrumspits Peter Houtman zal het met kromme tenen hebben aangezien. De stadionspeaker legde er zelf in het seizoen 1982 dertig in het mandje (in 32 wedstrijden) waarmee hij Nederlands topscorer werd. In Oranje wist hij in de acht interlands die hij speelde, maar liefst zeven keer het net te vinden. Over doeltreffendheid gesproken.

Vaste waarde

In gedachten hoor ik het Peter Houtman op zijn vaste plekje in het stadion hoofdschuddend verzuchten: “Kom op, trap die bal nou gewoon eens in het doel. Durf toch te schieten.”  Nadat Nijhuis had gefloten voor de rust werd de Rotterdammer met een smoes naar het veld gehaald. Dit seizoen is het twintig jaar geleden dat Houtman begon als stadionspeaker in De Kuip waarmee hij wederom een vaste waarde is geworden voor het voetbal van Feyenoord. Alleen nu in een functie langs de lijn in plaats van op het veld.

Sympathiek

Houtman beende zondag snel naar beneden, naar het veld, waar hij bossen bloemen, mooie woorden en een mini-Kuip ontving voor zijn jubileum. In zijn bedankje verwoordde hij het overheersende Feyenoord-gevoel treffend met ‘pijn lijden’. Dit kwam zeker ook voort uit de zojuist geëindigde matige eerste helft tegen NAC. Na zijn nu al legendarische ‘doei-doei’ spoedde hij zich weer naar boven. Maar dat deed hij niet nadat hij eerst de uit Breda meegereisde en uit volle borst zingende supporters kort had toegesproken.  Houtman voelde wel aan dat het uitvak zich met de 1-1 ruststand al behoorlijk rijk rekende. ”Sorry NAC–supporters, maar wij hopen natuurlijk dat Feyenoord na rust over jullie heen zal gaan”, was zijn boodschap. En werkelijk, ik ken niemand anders die op zo’n sympathieke manier aan de tegenstander kan duidelijk maken: tot hier en niet verder. En zo ging het. Er volgden nog drie mooie doelpunten en het was goed om te zien dat de spelers weer het geloof in eigen kunnen hadden gevonden. Net als Peter Houtman in zijn jaren als centrumspits.

Saamhorigheid

In de twintig jaar waarin Houtman vele jeugdige mascottes heeft ondervraagd voor aanvang van de wedstrijd en een enorm aantal kaarten, goals, wissels en opstellingen aan ons doorgaf, is Houtman bij De Kuip gaan horen als het stadhuis bij de Coolsingel. Als geen ander kan hij het Feyenoord-gevoel met een paar woorden treffend beschrijven, zowel na een nederlaag als na een overwinning. Dit draagt bij aan de sfeer en de saamhorigheid in De Kuip, in goede en slechte tijden.

Peter Houtman, gefeliciteerd met dit mooie jubileum en ik hoop dat we nog vele jaren van jou als stadionspeaker mogen genieten.

Tekst: Sam

De tweede dag in september is een zonnige. Een perfecte dag om een plaatsje in de zon te zoeken. Voor de vierde competitiewedstrijd komt NAC op bezoek. Vol goede moed komen de NAC-supporters vanuit Breda naar De Kuip. Zij zorgen voor een vol uitvak. Gelukkig komen zij uiteindelijk voor niets, want de punten blijven in Rotterdam.

Aanvalslust

De wedstrijd begint om kwart voor vijf, een latertje. Gelukkig is het heerlijk weer, op Varkenoord is het daardoor ook al vroeg gezellig en sfeervol. Als het dan eindelijk tijd is om naar het stadion te gaan, zit de stemming er goed in. De spelers hebben er ook zin in en zoeken direct de aanval. Feyenoord komt een paar keer goed door tot aan het zestienmetergebied en daar is het vervolgens nogal rommelig. De eerste echte kans van de wedstrijd komt in de twaalfde minuut, Berghuis schiet naast nadat hij wordt vrijgespeeld na een hakje van Van Persie. Elf minuten later zijn de rollen omgedraaid en is het wel raak. Robin van Persie tikt de bal binnen, het publiek springt op van vreugde. De aanvalslust van Feyenoord neemt na de 1-0 af en NAC kan in de wedstrijd. Tien minuten na de voorsprong is het alweer gelijk. Malacia reageert te laat en houdt zijn tegenstander die op volle snelheid is, vast: penalty. Onze penalty killer Justin Bijlow gaat naar de goede hoek, maar kan een doelpunt niet voorkomen.

Grotere marge

We kunnen weer opnieuw beginnen. Berghuis probeert het nog in de eerste helft, maar schiet over. De rust, waarin de tegenvallende Larsson in de kleedkamer achterblijft, doet Feyenoord goed. In de eerste vijf minuten na rust is de ploeg dicht bij een treffer. Van Leer, de keeper van NAC, zweeft tweemaal knap naar de hoek en pareert de inzetten. Even later helpt de goalie ons. Van Persie ontsnapt aan buitenspel en kopt achterwaarts tegen de lat, vervolgens gaat de bal via Van Leer over de doellijn: 2-1.

Dit keer gaat Feyenoord op zoek naar een grotere marge. Die komt er, zowaar uit een corner. Van Persie is attent en tikt de bal van dichtbij binnen: 3-1. Er zal nog een Rotterdams doelpunt volgen. Vilhena kan op de keeper afgaan en faalt niet: 4-1.

Op slot

Helaas heeft Feyenoord dit seizoen nog niet de klasse om de boel achterin op slot te gooien. Ook NAC weet nog te scoren, en het is een oude bekende: Mitchell te Vrede die in zijn Feyenoord-periode geen potten kon breken, pakt zijn doelpuntje mee. Verder gebeurt er niet veel meer. De laatste wedstrijden beginnen we te scoren, maar krijgen we ook veel doelpunten tegen. Gelukkig zijn de tegenstanders nog niet bij machte om het ons echt moeilijk te maken. Na het interlandweekend is AZ de volgende tegenstander en zal Feyenoord beter spel op de mat moeten leggen. Het spel wordt mondjesmaat beter, dus daar houden we ons aan vast.

Tekst: Marinus | Foto: De Feijenoorder

Voordat ik op vakantie ging, was ik nog opgewekt. Nee, eerder opgelucht. We sloten een niet al te best seizoen af met bekerwinst en Europa leek ook weer binnen handbereik. Goed voor de club, de spelers en voor ons. We zouden daarnaast, omdat Robin besloten had te blijven, ook een goede kans maken op het kampioenschap. Durf eens een keer on-Rotterdams te dromen over betere tijden, nietwaar?

Welverdiende rust

Wisselvallige oefenpotjes en gedonder over een spandoek in de provincie, een rommelig verlopende shirtpresentatie om 6 uur ’s ochtends in De Kuip? Het kan mijn humeur allemaal niet verpesten. Opgewekt ga ik op weg naar enkele weken welverdiende rust. Ik zal de eerste wedstrijd missen, maar ach, tegen zo’n Spaans clubje een balletje trappen, daar mis je niet zoveel aan, houd ik mezelf voor.

Vuurwerk

Voordat ik Nederland achter me laat, ga ik nog even kijken naar een volledig door supporters georganiseerd eerbetoon aan onze club. 110 Jaar alweer en wat een indrukwekkend gezicht: al die mensen, al dat vuurwerk, al die fakkels. Mijn verbazing is dan ook groot dat de officiële cluborganen er met geen woord over reppen. Want ja, “vuurwerk mag niet”. Die reactie past wel een beetje in het rijtje ‘steeds meer besloten trainingen’, ‘een open dag midden in de week’ en ‘de eerste openbare training van het seizoen op een maandag’. Maar ach, het zijn hobbeltjes op weg naar de ongekende successen die ons dit seizoen vrijwel zeker ten deel zullen gaan vallen, denk ik nog. Het komt wel goed.

Euforie

De dag na mijn terugkeer in Nederland zit ik alweer vol goede moed in de bus om samen met zo’n 4.000 anderen in Eindhoven die fruitschaal op te halen. Dat lukt zowaar. Van Eindhoven de victorie! Wel weer met gedonder over vuurwerk op het veld, helaas. De eerste prijs is binnen en Bijlow is onze nieuwe held! Lichte euforie maakt zich van mij meester.

Ellende

Lang zal het niet duren, dat gevoel dat het wel eens een goed seizoen kan gaan worden. Een paar dagen later al wordt de weg naar Europa bruut afgesneden. Alle ellende lijkt opeens aan de oppervlakte te komen. Het vlakke, inspiratieloze spel, de verstoorde verhouding tussen supporters en club, dat Feyenoord City plan, in alle hevigheid word ik weer met de neus op de feiten gedrukt. Wat nou voorzichtige hoop op betere prestaties?! Wat nou club van het volk?!

Relatiecrisis

Het verlies bij de Graafschap, de 1-1 thuis tegen Trencin waar ik de eerste tien minuten nog echt geloof in een wonder, totdat ik erachter kom dat ook Robin niet over water kan lopen, het gedoe rondom de fantastische knuffelactie van de supportersclub van ons kleine broertje uit Oost, ik verlang meteen weer naar een lange vakantie.
Omdat ik wel eens ergens heb gehoord dat je, als je relatie in een crisis verkeert, bij wijze van relatietherapie samen op vakantie moet gaan, ga ik deze keer graag met Jan en Gio. Een paar weken met zijn drieën in een tentje op een camping vol met Duitsers in de stromende regen ergens in Frankrijk. Samen in een goedkoop appartement aan de Costa waar de hitte je ‘s nachts uit je slaap houdt, omdat de airco kapot is. In de genadeloos brandende zon bij 36 graden op een Italiaans eiland dat vrijwel niemand kent, samen een berg beklimmen. Ik heb het over voor de club. Als na afloop van onze vakantie de relatie maar verbeterd is, de mannen weer gewoon winnen en Feyenoord City niet doorgaat.