Geen producten in de winkelwagen.
Voorbeschouwing Feyenoord–Napoli
Tekst: Rody, Foto: Edwin Verheul-De Feijenoorder
Laten we eerlijk zijn: toen we de loting zagen, dachten we allemaal héél even: “Misschien hebben we een kansje.” Uiteindelijk gaan we geheel terecht kopje onder in het kampioenenbal. De bankrekening is lekker gevuld, maar het zelfvertrouwen van de spelers lijkt een flinke knauw te hebben gekregen. Is ook niet gek. Kampioen van Nederland, levend op een roze wolk. Manchester City? Die gaan we thuis pakken. Als je dan zo ongelooflijk wordt weggespeeld, moet dat schrikken zijn voor de spelers. Je denkt dat je bij de top van Europa kan aansluiten en krijgt een verschrikkelijk pak op de broek. Elke volgende wedstrijd hoop je op verbetering. Die verbetering komt er, maar als er dan kinderlijke fouten worden gemaakt… De uitwedstrijd in Manchester gaf hoop. Toch werd er wéér geen punt gepakt. Om de eer van de club, de stad en het land te redden, móeten we punten pakken tegen Napoli.
Dat is nou net een tegenstander die je liever niet wilt treffen. Het is niet voor niets dat Pep Guardiola ‘verliefd’ is op dit team. Het team van Maurizio Sarri speelt vlot combinatiespel met beweeglijke spelers. Hij eist een hoge balcirculatie en wil van achteruit zo snel mogelijk naar het vijandelijke doel. Zijn speelstijl heeft zelfs een eigen naam verdiend: het ‘Sarrismo’. Voor de liefhebbers, een voorbeeld van zijn visie zie je hieronder:
Ik ben bang dat we dit soort voetbal nooit van Feyenoord gaan zien. Laten we dus maar genieten van wat Napoli ons gaat laten zien. Het spel van Sarri moet natuurlijk wel worden uitgevoerd door spelers die daar de capaciteiten voor hebben. En daar heeft Napoli er genoeg van. De meest bekende namen zijn Mertens (ja, die kleine oud-PSV’er), Hamsik, Insigne en Callejon. We maken wel eens grappen over Driesje, maar wauw, wat heeft die zich ontwikkeld als spits, zeg. Die kleine Belg is een grote meneer geworden in Napels. Laten we de cijfers van vorig jaar er even bijpakken: 28 wedstrijden, 28 doelpunten. Dit jaar staat de teller alweer op 10. In Italië wordt hij zelfs al vergeleken met Maradona. Oordeel zelf:
https://youtu.be/K2ThwfVD0uA
Zijn we dan helemaal kansloos? Nee, tuurlijk niet! Wij zijn Feyenoord. Alleen missen we wel wat belangrijke spelers. El Ahmadi , Haps, Botteghin en Van der Heijden doen sowieso niet mee. Daarnaast is Amrabat een twijfelgeval. Het elftal heeft laten zien geleerd te hebben van de eerdere Champions League wedstrijden. Laten we hopen dat de spelers de technische staf en supporters belonen met een overwinning. Het kan namelijk wel eens heel lang duren voordat we weer in de groepsfase van de Champions League spelen.
Op naar een onvergetelijke Europese avond!
Drie andere wedstrijden gaan verloren (5-1, 2-1, 1-3), waarbij met name de 1-3 thuis tegen Manchester er stevig inhakt. Alle hoop die er nog was, is na deze wedstrijd definitief vervlogen. Wanneer in de vijfde speelronde Juventus naar de Kuip komt, staat er eigenlijk al niets meer op het spel: Manchester heeft 12 punten, Juventus 9 en Feyenoord 3.
Het is 26 november 1997. De avond is gevallen, de lichtmasten beschijnen De Kuip. Supporters op de tribunes maken herrie. Zij die nog buiten staan, willen snel naar binnen. De heenwedstrijd is het 5-1 geworden, dus de spanning die op de tribunes heerst, voelt dubbel aan. Aan de ene kant wilt iedereen winnen, aan de andere kant hoopt iedereen op niet al te groot gezichtsverlies. Daar loopt Lee Towers het veld op, hij zweept de boel nog eens op. En de spelers? Die staan in de tunnel klaar om te beginnen. Namens Juventus zien we Didier Deschamps, Zinedine Zidane en Alessandro Del Piero het veld opkomen en Feyenoord stelt daar Clemens Zwijnenberg, Geoffrey Claeys en Pablo Sanchez tegenover.
Als je die namen ziet, denk je: ’ik teken voor 0-3. Laat het daar bij blijven.’ Daar denken Dudek, Van Gobbel en Van Wonderen vandaag heel anders over. Zij bijten zich vast in de tegenstander en laten de mooiste reddingen zien. Ook Boateng, Van Gastel en Van Bronckhorst doen er alles aan om de Oude Dame te stoppen. Toch zijn zij niet de enigen die opvallen. Henk Vos is een prima aanspeelpunt voorin. En Zwijnenberg speelt zelfs zo goed dat zijn directe tegenstander Del Piero wordt gewisseld. ‘Of ze nu Pieterse of Del Piero heten, maakt mij helemaal niks uit. Ik ben al lang blij dat ik na anderhalf jaar weer mag spelen’, zal hij na afloop zeggen. Hij is de nieuwe coach Leo Beenhakker dankbaar. Onder Arie Haan kreeg hij geen kans, hij was zelfs al op trainingsstages bij andere clubs geweest. De trainer maakt bij meer spelers iets los. Voorin loopt een Argentijn die opeens blijkt te kunnen voetballen. Julio Ricardo Cruz is zijn naam en hij zal zichzelf deze avond de geschiedenisboeken inschieten. Dankzij zijn twee doelpunten is de sfeer in De Kuip onvergetelijk. Wekenlang was het een en al drama en chagrijn. Maar zie nu: één groot feest.
Heel Nederland praat de volgende dag over Feyenoord dat de regerend wereldkampioen Juventus heeft verslagen. Het vertrouwen is terug. Net zoals de trots. Wat daar precies voor nodig was? Anderhalf uur tegen een bal aan trappen. Inzet. Strijd. Meer is daar echt niet voor nodig. Misschien ook een beetje geluk. Zo makkelijk kan dat gaan in het voetbal.
Feyenoord gaat op zoek naar de tweede goal en krijgt enkele kansen. Vitesse blijft echter gevaarlijk en Jones moet enkele reddingen verrichten. In de tweede helft is het verhaal hetzelfde. Enkele supporters zingen vervolgens minutenlang ‘Jalalala jalalala, heeeheehee, Feyenoord!’ Af en toe krijgen zij bijval van andere supporters.
